Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku styliści Pininfariny zatęsknili za czasami datowanymi na jakieś 20-30 lat wstecz, kiedy to kształty rysowane przez ich poprzedników wprawiały w zachwyt cały świat a samochody je noszące były obiektami licznych westchnień i najśmielszym marzeń, które łączyło wspólne nazwisko - Ferrari. Tęsknotę taką najlepiej zaspokoić własną interpretacją wspomnień z przeszłości, co niezwłocznie uczyniono.
Ferrari, z którym wyszli wówczas specjaliści włoskiego studia w niczym jednak nie przypominało modelów historycznych, trudno było je nawet porównać do któregokolwiek mu współczesnego auta koncernu z Maranello. Narysowany ostrymi liniami Mythos zrywając z tradycjami miał z niektórymi pojazdami Ferrari wspólną jedynie koncepcję dwuosobowego roadstera.
Futurystyczny projekt został po raz pierwszy zaprezentowany na salonie samochodowym w Tokio w 1989 roku, gdzie zdobył wyróżnienie Golden Marker Trophy w kategorii Car Styling. Rok później koncept otrzymał w pełni zasłużenie statuetkę Car Design Award.
Cały ciężar masywnej sylwetki roadstera złożono na wysoko pociągniętym tyle, który sprawiał wrażenie ociężałego nie tylko z profilu. Ze ściany blachy na zadzie (pas oświetlenia wkomponowano tak, że zlewał się z nią w całość) wystawały cztery chromowane końcówki wydechu, nad którymi zawieszono firmowego Cavallino Rampante. Ponad wszystkim górował potężny spoiler podnoszony na centralnym ramieniu. Linię oszczędnej w rozmiarach przedniej szyby i maski narysowano jednym pociągnięciem a tuż za drzwiami i pod przednimi reflektorami wycięto potężne wloty powietrza. Największe wrażenie auto sprawia w najtrudniejszym do osiągnięcia widoku - z góry. Dość wąski przód sukcesywnie rozrzerza się ku tyłkowi, gdzie Mythos osiąga aż 2,1 metra szerokości. Z żadnej z tych stron Mythos nie zdradza jednego - swojego wieku.
Pod surowym, ale efektownym ubraniem skryto podwozie i zespół napędowy ze słynnej Testarossy (w oryginalnej formie produkowanej w latach 1984-1992 a do 1996 po gruntownych modyfikacjach jako 512). Przy tylnej, napędzanej osi posadzono prawie pięciolitrowy, dwunastocylindrowy, płaski silnik o mocy 390 KM z płaskim wałem korbowym (wszystkie wykorbienia w jednej płaszczyźnie). Jeszcze w tym samym, 1989, roku w seryjnej Testarossie jednostka ta dostała katalizator zabierający 10 KM. W obu pojazdach silnik współpracował z ręczną skrzynią biegów o pięciu przełożeniach. W Mythosie miałoby to wystarczyć na rozpędzenie się do setki w około sześć sekund (różne źródła podają od 5,8 do 6,2 sekund) i teoretyczną prędkość maksymalną rzędu 290 km/h (niektóre źródła podają, że rzeczywista prędkość sięgała tylko 255 km/h).
Mythos nie był nigdy przeznaczony do produkcji seryjnej. Nie stanęło to jednak na przeszkodzie Sułtanowi Brunei, dla którego na specjalne zamówienie i za odpowiednią sumę zbudowano dwa w pełni sprawne egzemplarze, w tym jeden niebieski (niektóre źródła mówią też o tylko jednym "na chodzie", inne mówią też, że Sułtan otrzymał aż 3 sztuki). Oryginalny koncept spoczywa w centrum Pininfariny we włoskim Cambiano pokazując się okazyjnie także w innych miejscach (na przykład w Gallerii Ferrari).
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 22.05.2008
