W roku 2001 w Tokio ItalDesign i Volkswagen przedstawili ostatnie stadium wspólnego, supersportowego modelu W12 (który miał już w 2000 roku trafić do produkcji seryjnej), pokazanego po raz pierwszy jeszcze w 1997 roku podczas salonu samochodowego w tym samym mieście. Auto poza zmianami technicznymi i poprawami w wyglądzie otrzymało przede wszystkim znacznie mocniejszą jednostkę napędową... i soczyście pomarańczowe malowanie nadwozia.
Silnik W12 rozwiercono do sześciu litrów pojemności (pierwotnie 5,6 litra) a jego moc wzrosła aż do 600 koni mechanicznych (pierwotnie 420 KM). Jednostka mierząca tylko 513 milimetrów długości, 715 mm wysokości i 710 szerokości oraz ważąca 239 kilogramów należy do najmniejszych dwunastocylindrowców świata. Napęd przenoszony jest poprzez sześciostopniową, sekwencyjną skrzynię biegów na tylną oś (w pierwszym prototypie napędzano wszystkie cztery koła). W ramach wyposażenia standardowego znalazł się system kontroli trakcji i stabilności (w ramach jazdy wyczynowej istnieje możliwość jego wyłączenia) a także elektroniczne wspomaganie hamowania (hamulec ręczny uruchamia się jednym przyciskiem) i blokada dyferencjału. Przy przekroczeniu 120 km/h automatycznie podnosi się tylny spoiler a niemal identyczny rozkład masy z przodu i tyłu pojazdu i zwiększony rozstaw osi zapewniają odpowiednią stabilność i bezpieczeństwo. Opony osadzone są na specjalnie skonstruowanych, dziewiętnastolacowych, magnezowych obręczach. Coupe ma przekraczać 350 km/h i setkę osiągać w niespełna trzy i pół sekundy.
Unoszone go góry drzwi otwierają przed kierowcą i pasażerem drogę do gorącego wnętrza (także nieco zmienionego w stosunku do prototypu z 1997 roki), w którym królują skóra, aluminium i elementy z włókien węglowych. Wykończenia foteli obito czarno-szarym zamszem a nagie aluminium w specjalnym procesie nakładania powłoki pokryto czerwienią smagającą bezlistośnie krągłości gałek ocznych. Na pokładzie znajdziemy klimatyzację, system nawigacji satelitarnej, komputer i telefon. Deskrę rozdzielczą ograniczono do klasycznego prędkościomierza i obrotomierza. Obręcz kierownicy nie jest tu idealnie okrągła - jej spłaszczenie u dołu przywodzi na myśl kierownice z bolidów Formuły 1.
Nowe W12 poddano wielu testom, w tym długodystansowym na włoskim torze Nardo (stąd nieoficjalny przydomek modelu). Podczas 24-godzinnej jazdy samochód ten ustanowił kilka rekordów (wcześniej sam silnik przez 30 godzin poddawano nieprzerwanym testom na hamowni). Na prawie 13-kilometrowej pętli cała ekipa Volskwagena wraz z Ferdinandem Piechem na czele (do 2002 roku szef VW) zjawiła się z pomalowanym na czarno coupe, powstałym w fabryce Italdesign pod czujnym okiem Fabrizio Giugiaro, syna Giorgetto. Ostatnie poprawki w aucie (między innymi elementy zmieniające aerodynamikę nadwozia) wprowadzono kilka godzin przed startem. Dnia 14 października 2001 roku W12 przejechał w ciągu doby dystans 7085 kilometrów ze średnią prędkością 295,24 km/h. Pobił tym samym dotychczasowy rekord o 12 km/h. Pod koniec lutego 2002 Volskwagen powrócił na Nardo, gdzie jeszcze znaczniej pobił swój własny rekord - na dystansie prawie 7750 kilometrów W12 uzyskał średnią prędkość aż 322,89 kilometrów na godzinę. W12 ostatecznie pobił aż 6 z 12 długodystansowych rekordów (siódmy należał także do Volskwagena - ustawiono go w latach '80 eksperymentalnym pojazdem ukierunkowanym na jak najbardziej aerodynamiczny kształt).
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 13.04.2007
