Pierwszy wyścigowy samochód włoskiego Anonima Lombarda Fabbrica Automobili (w skrócie A.L.F.A.) powstał już w 1913 roku, zaledwie trzy lata po powołaniu firmy do życia, ale ścigano się już od roku 1911. Auto nie pozwoliło jeszcze zwyciężyć, ale dało do zrozumienia, że młoda firma już teraz depcze po piętach czołówce ścigającej się w wyścigach określanym mianem Grand Prix ("Wielka Nagroda"). Starty przerwał wybuch wojny, w czasie której firmę przejął neapolitański przedsiębiorca Nicola Romeo. Tak narodziła się znana dziś Alfa Romeo.
Pierwszym wyścigowym modelem firmy po zakończeniu wojny był Torpedo 20-30 HP, wkrótce po którym pojawił się typ RL, za którego kierownicą zasiadali tacy kierowcy, jak Antonio Ascari czy Enzo Ferrari. W 1923 roku pojazd konstrukcji Giuseppe Merosi'ego pozwolił wygrać sycylijskie Targa Florio. Za kierownicą egzemplarza, który przekroczył linię jako pierwszy zasiadał Ugo Sivocci. Kierowca przyozdobił swój pojazd symbolem czterolistnej koniczyny na białym tle, który wkrótce stał się symbolem niemal wszystkich wyścigowych modeli Alfy Romeo. W tym samym roku firma spróbowała swoich sił także w wyścigach Grand Prix. A właściwie jedynie próbowała. Do wyścigu o GP Włoch na Monzie przygotowano model P1, który jednak nie wyjechał na start - tragiczny wypadek jeszcze przed właściwą rundą zmagań, w którym zginął Sivocci zadecydował o tym, że auta wycofano. W kolejnym sezonie fiasko to odbito sobie jednak z nawiązką.
W roku 1923 do Alfy Romeo trafił genialny inżynier Vittorio Jano, który od 1911 roku pracował w mającym na koncie liczne wygrane Fiacie. Pierwszą Alfą Romeo dedykowaną wyścigom GP, którą skonstruował Jano był model P2. Ze względu na postać konstruktora pojazd pozostał bardzo bliski technicznie wyścigowym Fiatom, które rządziły w serii Grand Prix w pierwszych latach po pierwszej wojnie światowej (po nieudanym sezonie 1924 Fiat całkowicie wycofał się z wyścigów, a ostatnie auto tej marki klasy GP, niemające jednak większego znaczenia, zbudowano w 1927 roku; pojazd zwyciężył w GP Mediolanu na Monzie, po czym wraz z innymi wyścigowymi modelami marki został zniszczony).
Model P2 oparto na standardowej w swoim czasie, stalowej ramie oraz zawieszeniu na resorach półeliptycznych. Przy każdym z kół znalazły się hamulce bębnowe wsparte mechanicznym wspomaganiem, a znakomite właściwości jezdne auta zapewniały nowe opony balonowe. Ciasny, odkryty kokpit mieścił kierowcę i mechanika, a na pokrywie umieszczonego z przodu silnika znalazła się charakterystyczna dla wyścigowych modeli Alfy Romeo czterolistna koniczyna (z włoskiego "Quadrifoglio Verde").
Do napędu samochodu posłużył w pierwszym wariancie rzędowy, ośmiocylindrowy (po 4 cylindry w jednym bloku) silnik o pojemności prawie dwóch litrów, wyposażony w jeden gaźnik Memini oraz sprężarkę Roots zamontowaną z przodu wału korbowego. Jednostkę wyposażono w dwa zawory na każdy cylinder (ssące i wydechowe), których pracą sterowały dwa wały krzywkowe. Zapłon mieszanki paliwowej następował dzięki wysokonapięciowemu iskrownikowi. Do współpracy z silnikiem zaprzęgnięto suche, kilkutarczowe sprzęgło i 4-stopniową skrzynię biegów, które wraz z jednostką napędową znajdowały się w jednym bloku. Pierwsza P2 rozwijała moc 134 KM, która rosła wraz z kolejnymi modyfikacjami silnika (dwa gaźniki, nowe sprężarki Roots itd itp) aż do 1930 roku.
P2 z miejsca wprowadziła Alfę Romeo do światowej czołówki. W debiucie podczas Grand Prix Europy we francuskim Lyonie auto nie zostawiło konkurencji żadnego miejsca, pierwszy na P2 do mety dojechał Giuseppe Campari ze średnią prędkością 114,2 km/h na dystansie 810 km (tak naprawdę P2 zwycięzyła pierwszy raz w mało liczącym się wyścigu w Cremonie). W tym samym roku w GP Włoch cztery egzemplarze P2 (za kierownicą poza Camparim zasiadają Antonio Ascari, Louis Wagner i Ferdinando Minoia) zdobywają cztery pierwsze miejsca, a auto, które jako piąte przekracza linię mety ma do nich aż 45 minut straty! Najszybszy wówczas Ascari zakończył zmagania ze średnią prędkością 159 km/h.
W sezonie 1925 podczas GP Francji rozgrywanego po raz pierwszy w Montlhery ginie Ascari, po czym zespół i jego kierowcy wycofują się z wyścigu. Wygrywają auta Delage, które w owym czasie stanowią największą konkurencję dla Alfy. Za cały, pełen sukcesów rok Afla Romeo zostaje ukoronowana tytułem mistrzowskim. Ciągle udoskonalana P2 startuje z powodzeniem aż do roku 1930, w którym mimo pewnej przestarzałości wygrywa w klasycznym wyścigu Targa Florio (za kierownicą Achille Varzi). Ze względu na liczne modyfikacje jest to jednak pojazd miejscami z goła odmienny od pierwszej P2 z roku 1924. W tym samym okresie pojawiają się nowe, wyścigowe modele firmy, a w sezonie 1932 auto zastępuje zupełnie nowy, jednoosobowy model P3 zaprojektowany również przez Vittorio Jano.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 05.04.2009
