Bugatti Veyron i Dubaj to źródła niewyczerpanych fascynacji, na temat których można stworzyć nie jedną pracę dyplomową, a także obiekty o niezwykłej sile przyciągania. Również ku sobie - kraje Bliskiego Wschodu to jeden z największych rynków zbytu modelu marki, a Dubaj to jeden z największych, jeśli nie największy, okręgów na mapie świata prezentującej rozmieszczenie kilkuset sprzedanych egzemplarzy pojazdu (produkcja 300 coupe ma się już ku końcowi, a budowa 150 roadsterów idzie w najlepsze). Ten fakt w ostatnich tygodniach grudnia 2009 roku przypieczętował sam producent Veyrona - na dziesiątym Dubai International Motor Show (15-20 grudnia) pokazano aż trzy specjalne wersje, przeznaczone tylko i wyłącznie na rynki krajów arabskich.
W tym doborowym zestawie znalazły się: jedyny w swoim rodzaju Veyron Sang d'Argent, zbudowany tylko w jednym egzemplarzu Veyron Grand Sport Soleil de Nuit oraz mające powstać w pięciu sztukach dziecko nocy, Veyron Nocturne. Każdy z nich prezentuje kolejne pomysły specjalistów firmy na nowe połączenia materiałów, kolorów i wykończeń, których Veyron do tej pory jeszcze nie zaznał. Bez najmniejszych zmian natury technicznej - 1001 koni mechanicznych zostaje na swoim miejscu i pozwala na to, co zawsze, czyli przekraczanie 400 km/h w każdy niedzielny poranek, tudzież sprint od zera do 100km/h w 2,5 sekundy w ramach ćwiczeń po obiedzie.
Trójka aut z Dubaju to ostatni przystanek w obchodach 100-lecia istnienia firmy. Z tej racji w każdym z nich odnajdziemy okolicznościową tabliczkę z wygrawerowanym "Centenaire" oraz sylwetkami Veyrona i słynnego Royale. Serię rocznicowych edycji specjalnych już w marcu 2009 roku na wystawie w Genewie otworzył Bleu Centenaire, a wiosną na konkursie elegancji w Villa d'Este pokazano cztery egzemplarze upamiętniające kierowców wyścigowych, którzy jeździli dla Ettore Bugatti'ego w latach trzydziestych. Latem pojazdy Bugatti były gwiazdami kalifornijskiego Pebble Beach Concours d'Elegance, na którym to brylował odsłonięty Grand Sport Sang Bleu. Główne obchody rocznicy miały miejsce we wrześniu. Właśnie wtedy zorganizowano jedyny w swoim rodzaju konkurs elegancji, na który do Molsheim zjechały modele Bugatti z całego świata, a wybrańcom pokazano koncept 16 C Galibier, najmocniejszą limuzynę świata.
100 lat firmy Bugatti zapisało się pasmem sukcesów, ale i porażek. Ettore Bugatti, urodzony w 1881 roku Mediolanie jako syn artysty malarza i projektanta mebli, założył własny zakład we francuskim Molsheim już w 1909 roku. Swoją wielką przygodę z samochodami rozpoczął jednak dużo wcześniej. Już w 1898 roku trafił na praktyki do zakładu Prinetti & Stuchhi, gdzie pracował przy bicyklach i trycyklach. Dwa lata później zbudował już swój pierwszy automobil, a w roku 1902 przeniósł się do niemieckiej Alzacji, gdzie podjął pracę w produkującym auta zakładzie De Dietrich. Pięć lat później wylądował jeszcze na krótko w fabryce silników Deutz. Już w 1909 roku powstał wyścigowy Bugatti Type 13 małolitrażowej formuły (wcześniej kilka aut skonstruował dla innych firm), który we francuskim Grand Prix zdobył bardzo obiecujące, drugie miejsce. Jego produkcja ruszyła w kolejnym sezonie, a zakład Bugatti z roku na rok stawał się coraz bardziej znaczącym przedsiębiorstwem. Kolejne lata, aż do kryzysu gospodarczego i wybuchu II wojny światowej, to okres dynamicznego rozwoju firmy, spektakularne sukcesy na torach wyścigowych całego świata (ponad 2000 zwycięstw Type 35!), wprowadzenie szeregu innowacyjnych rozwiązań technicznych oraz jedne z najpiękniejszych i najdroższych samochodów w całej historii motoryzacji.
Bugatti zmarł w 1947 roku, a późniejsze próby przywrócenia marki do świetności spełzły na niczym (w roku 1939 za kierownicą Type 57 zginął syn Ettore, Jean, w którym pokładano wielkie nadzieje). Ostatnie auto, mało udany model 101, wyjechało z fabryki w 1956 roku. Po 47 latach działalności i prawie 8 tysiącach wyprodukowanych aut zakład samochodowy w Molsheim został na długie dziesięciolecia definitywnie zamknięty, a bankrut został przeniesiony przez nowych właścicieli w inne sfery działalności przemysłowej (m.in. produkcja części do samolotów). Pod koniec lat osiemdziesiątych prawa do marki wykupił włoski przedsiębiorca, Romano Artioli. To właśnie jemu zawdzięczamy supersportowe modele EB 110 i koncepcyjną limuzynę EB 112, która weszłaby do produkcji... gdyby firma znowu nie zbankrutowała. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych Bugatti przejął Volkswagen, a kilka lat później do produkcji wprowadzono model Veyron, najszybszy i najmocniejszy, seryjnie produkowany samochód świata.
Rok 2010, otwierający drugie stulecie istnienia marki Bugatti, będzie okresem, w którym w stronę firmy ponownie zwrócone zostanie wiele oczu. Z taśm fabryki w Molsheim zjadą zapewne ostatnie sztuki Veyrona w nadwoziu coupe, a świat będzie oczekiwał jego następcy, bądź superlimuzyny na bazie 16 C Galibier. Firma deklaruje jedno: nieustanny pościg za nowymi technologiami, nowymi wrażeniami wzrokowymi oraz jeszcze większej mocy przy jeszcze mniejszej masie i jeszcze lepsze właściwości jezdne. Innymi słowy: Bugatti zamierza pozostać na szczycie motoryzacyjnego świata i dokładać pewnym ruchem do swej legendy kolejne cegiełki.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 15.12.2009
