Pozycję marki Porsche zbudowano na dwóch filarach: jeden z nich stanowią znakomite samochody drogowe, drugi to liczne sukcesy na torach wyścigowych całego świata. Oba równie ważne, a brak któregoś oznaczałby częściowe zawalenie się legendy niemieckiej firmy. Zdawali się o tym wiedzieć także ojcowie założyciele marki: genialny konstruktor Ferdynand Porsche oraz jego równie zdolny syn Ferdinand Anton Ernst, bardziej znany jako Ferry. Dziełem życia Ferdynanda seniora okazał się popularny samochód, znany wszystkim jako Volkswagen Garbus, konstrukcja niezwykle udana, produkowana przez całe dziesięciolecia. Porsche, znany ze swojego zamiłowania do motosportu, tworzył słynne bolidy Auto Union, a także zbudował na bazie Garbusa wyścigowy Typ 64. Wszystko to działo się jeszcze przed II wojną światową. O prawdziwych samochodach Porsche możemy mówić od roku 1948, kiedy to Ferry Porsche rozpoczął produkcję modelu 356, również wykorzystującego szereg elementów z "samochodu dla ludu", Garbusa. Przez pierwsze dwa lata samochody montowano ręcznie w austriackim mieście Gmünd, gdzie powstało około 50 egzemplarzy, dopiero później, gdy fabryka Porsche przeniosła się do Zuffenhausen (przedmieście Stuttgartu) produkcja nabrała rozmachu.
W niespełna trzy lata od stworzenia 356, Porsche wyprodukowało swoją pierwszą, oficjalną wyścigówkę, a mianowicie model 356 Sport Leicht (z niemieckiego "sportowy" o "lekki"), w skrócie SL. Podobnie, jak w przypadku modeli drogowych, także SL wykorzystywał szereg elementów Garbusa, w tym tak zasadniczych, jak płyta podłogowa czy też silnik.
Sekret lekkości 356 SL kryje się w poszyciu jego nadwozia, wykonanym w całości z ręcznie kształtowanych, aluminiowych blach. Pomimo dosyć ciężkiej, stalowej płyty podłogowej samochód ważył tylko 640 kg. W stosunku do standardowego 356 powiększono zbiornik paliwa, przesunięto go nieco do przodu i zastosowano wielki wlew centralnie przed przednią szybą.
Do napędu auta zaprzężono gruntownie zmodyfikowany, chłodzony powietrzem silnik Garbusa, który zamontowano za tylną osią. Pojemność została obniżona do niespełna 1,1 litra (samochód miał startować w kategorii do 1100 centymetrów sześciennych), ale dzięki zwiększeniu stopnia kompresji i zastosowaniu sportowych gaźników moc wrosła do około 45 koni, które przetaczały się na tylną oś za pośrednictwem czterobiegowej skrzyni manualnej. Początkowe egzemplarze 356 były wyposażane w bębnowe hamulce sterowane linką, które być może nadawały się do Garbusa, jednak dla sportowego Porsche okazały się zdecydowanie zbyt słabe. Szybko zastąpiono je hydraulicznie sterowanym układem firmy Girling, również bębnowym - właśnie takie hamulce zamontowano w SL.
Już w 1951 roku, w zaledwie 3 lata od założenia firmy, Porsche zadebiutowało w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, wystawiając dwa egzemplarze 356 SL. Pierwszy z samochodów prowadziła francuska załoga: Auguste Veuillet (ówczesny importer Porsche na Francję), oraz Edmonde Mouche. Ich 356, po 24 godzinach ciągłej jazdy, zameldowało się na mecie jako dwudzieste, jednocześnie zwyciężając wśród samochodów o pojemności poniżej 1,1 litra. 45-konny, aluminiowy brat Garbusa osiągnął średnią prędkość równą 140 km/h! Z kronikarskiego obowiązku należy dodać, że drugie startujące 356 rozbiło się podczas okrążenia testowego i w efekcie nie stanęło na starcie głównego wyścigu.
Rok później Porsche powróciło do Le Mans z nieco udoskonalonym 356, z bardziej widocznych zmian można wymienić aerodynamiczne osłony wokół nadkoli oraz niedzieloną przednią szybę; silnik pozostał bez zmian. Załoga Veuillet-Mouche po raz kolejny zdominowała rywalizację w swojej klasie, odnosząc drugie zwycięstwo z rzędu.
356 SL służył nie tylko jako zwycięski oręż w Le Mans, ale także jako królik doświadczalny. Już w 1951 roku pod maskę jednego z egzemplarzy trafił gruntownie zmodyfikowany silnik o pojemności półtora litra i mocy 70 KM. Nową jednostkę przetestowano podczas niezwykłej próby, która odbyła się w okolicach Monthéry. Przez trzy dni i trzy noce (łącznie 72 godzin), z przerwami wyłącznie na tankowanie i zmianę kierowcy, samochód pokonał niemal 11 tysięcy kilometrów ze średnią prędkością przekraczającą 152 km/h. W ten sposób przetestowany silnik 1500 już w 1952 roku trafił pod maski drogowych 356 Super, gdzie jego moc zmniejszono do 55 koni.
Na tym historia 356 SL jeszcze się nie kończy, Porsche zbudowało bowiem kilka egzemplarzy z nowym, 70-konnym motorem, które jeszcze przez kilka lat odnosiły sukcesy w swojej klasie, przeważnie podczas zawodów długodystansowych, jak rajd Liege-Rome-Liege. W 1954 roku pojawił się następca SL - model 550 Spyder, znacznie nowocześniejsza, wyścigowa konstrukcja napędzana silnikiem o mocy aż 110 koni mechanicznych.
Tekst: Piotr Talik
Ostatnia aktualizacja: 25.02.2010
