Alfa Romeo TZ3 Stradale

• 608 KM
• 760 Nm
• ? s
• ? km/h

TZ3 to projekt zainicjowany w turyńskim studiu nadwoziowym Zagato z okazji 100-lecia Alfy Romeo, której historia rozpoczęła się w czerwcu 1910 roku wraz z założeniem zakładu Anonima Lombarda Fabbrica Automobili. Przedsięwzięcie związane z jedną z najbardziej zasłużonych marek w historii wyścigów samochodowych ruszyło w 2009 roku. Pierwszy efekt prac w postaci premiery torowego, neo-klasycznego coupe TZ3 Corsa, mogliśmy zobaczyć wiosną 2010 roku podczas konkursu elegancji w Villa d'Este. Maszyna, powstała tylko w jednym egzemplarzu, zgarnęła z miejsca wyróżnienie w kategorii konceptów. Plany Zagato związane ze 100-leciem Alfy Romeo zakładały jednak zbudowanie 10 aut. Wypełnienie pozostałych dziewięciu miejsc powierzono ulicznej TZ3 Stradale, którą ujawniono w kwietniu 2011 roku.

Obie maszyny, mimo pięknych karoserii z charakterystycznym, nisko zawieszonym scudetto i nawiązaniem do serii Tubolare Zagato ("tubolare" - "rurowa", w związku z lekką konstrukcją nośną), mają tak naprawdę niewiele wspólnego z Alfą Romeo. Za bazę dla TZ3 Corsa posłużył wyścigowy, belgijski Gillet Vertigo z silnikiem V8 od Maserati. TZ3 Stradale jest do Włoch jeszcze dalej: auto zbudowano na bazie... Dodge'a Vipera, który sezon wcześniej zakończył bez następcy swoją karierę. Nie posłużono się jednak bazową wersją auta, ale modelem w specyfikacji American Club Racer, który poprzez liczne modyfikacje przygotowano specjalnie z myślą o częstych wizytach na torach wyścigowych. Najbardziej znany wyczyn Vipera ACR to rekordowy czas pokonania okrążenia Nordschleife: 7 minut i 22,1 sekund.

Nowy model wyposażono w karbonowe nadwozie, które osadzono na stalowej ramie Vipera. TZ3 Corsa miała w tym temacie więcej do powiedzenia - auto zbudowano na monocoque z włókien węglowych, a panele nadwozia wykonano z aluminium. Dzięki temu wyścigowy pojazd ważył zaledwie 850 kilogramów. Jak bardzo przytyła drogowa "bellezza necessaria" (z włoskiego "konieczna piękność")? Niestety twórcy nie zdradzają tego szczegółu. Przybytek masy nie powinien jednak stanowić wielkiego problemu wobec tego, co zastaniemy pod maską. W przypadku TZ3 Corsy było to 4,2-litrowe, włoskie V8 o mocy 420 KM. W TZ3 Stradale mamy amerykańskie V10 o pojemności 8,4 litrów, które w Viperze ACR pozwalało sobie na prawie 610 KM.

Awangardową TZ3 Stradale wyróżniają charakterystyczne dla Zagato wybrzuszenia dachu, obręcze kół nawiązujące do projektów Alfy Romeo z lat siedemdziesiątych oraz wizualny brak bocznych słupków sprawiających wrażenie, iż kabinę kierowcy i pasażera owinięto pojedynczą, szklaną wstęgą. TZ3 z klasycznym, ściętym tyłem Kamma (oryginał dla zmniejszenia oporów powietrza w latach trzydziestych XX wieku opracował niemiecki projektant, Wunibald Kamm), wpisuje się w długą tradycję Zagato projektowania drogowych modeli Alfy Romeo. Przed II wojną światową były to RL SS, 1500, 1750, 2300 i 2900 Zagato. W latach pięćdziesiątych 6C 2500 Panoramica, 1900 SSZ i Giulietta SVZ, a w kolejnym dwudziestoleciu SZ, 2600 SZ, Giulia RZ i Junor Z. Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte zdefiniowały z kolei kanciaste, egzotyczne SZ i RZ.

Uliczna TZ3, podobnie jak i Corsa, była inspirowana w dużej mierze modelem TZ2. Pierwszą Tubolare Zagato nakreślono jeszcze w 1963 roku (Giula TZ). Auto budowano jako pojazd drogowy oraz wyścigowy, a w roku 1965 zastąpiła je TZ2 właśnie, którą złożono w kilkunastu egzemplarzach przeznaczonych tylko na tor. Liczne triumfy serii TZ (Sebring, Targa Florio, Nurburgring, Le Mans) zakończyła rosnąca konkurencja oraz pojawienie się jej następcy, słynnej Alfy Romeo Tipo 33, która powstała również w zjawiskowej, drogowej specyfikacji.

Produkcja TZ3 Stradale została zaplanowana na zaledwie dziewięć kolekcjonerskich egzemplarzy - tak, aby populacja TZ3 zamknęła się łącznie w dziesięciu sztukach. Pierwszy samochód został przeznaczony dla klienta ze Stanów Zjednoczonych, znanego kolekcjonera aut turyńskiej marki, Erica Kinga. Wraz z nim Zagato dopełniło swój program obchodów 100-lecia Alfy Romeo. Numer dwa został już zamówiony do Japonii, a numer trzy do Europy.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 14.05.2011