Oferta marki Opel w końcówce lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku obejmowała dwa stosunkowo tanie, bazujące na masowych produktach sportowe coupe, dzięki którym wizerunek marki podążał w bardzo interesującym kierunku. Pierwszym z nich był zaskakujący stylistyką Opel GT, który oparto na popularnym kompakcie o imieniu Kadett. Auto wyposażano w silnik o mocy 90 KM i produkowano przez pięć lat, w ciągu których powstało ponad 100 tysięcy sztuk.
Drugim modelem było coupe Manta, które oparto na modelu Ascona. Oferta silnikowa pojazdu zaczynała się od jednostki o szczątkowej mocy 60 KM, a produkcja jej kolejnych generacji trwała aż do roku 1988. Populacja modelu zamknęła się w przeszło milionie egzemplarzy. Popularność GT i Manty sprawiła, że Opel zdecydował się również na wprowadzenie do oferty coupe typu fastback klasy wyższej, w której rządziło Porsche, BMW i Mercedes-Benz. Tak oto w roku 1980 pojawił się model Monza. W okresie swojego panowania był to najszybszy samochód w europejskiej w palecie koncernu General Motors.
Sportową maszynę dla zamożnych oparto na mierzącej prawie 4,85 metrów długości limuzynie Senator, w Wielkiej Brytanii znanej jako Vauxhall Royale. Monza została skrócona tylko o około 12 centymetrów, mieszcząc pod 3-drzwiowym nadwoziem czwórkę dorosłych osób i pokaźny bagaż (350 litrów, a po złożeniu tylnej kanapy prawie 750 litrów). Karoserię auta zaprojektował Henry Haga. Jego dzieło okazało się na tyle obojętne próbie czasu, że w ciągu sześciu lat produkcji zmieniono właściwie tylko przednie lampy, grill i chromowane detale. Znacznie bardziej zestarzało się wnętrze, w którym już w 1982 roku wymieniono całą deskę rozdzielczą, unowocześniając przy okazji podwozie auta. Po prawej stronie od kierownicy umieszczono komputerowy wyświetlacz, informujący o chwilowym zużyciu paliwa, zużyciu paliwa w danym przedziale czasu, zasięgu, prędkości samochodu, temperaturze na zewnątrz i aktualnej godzinie.
Monza, w przeciwieństwie do GT i bazowych wersji Manty, nie cierpiała na brak mocy. Do jej napędu wykorzystano rzędową, 6-cylindrową jednostkę o pojemności trzech litrów z wtryskiem Boscha i elektronicznie sterowanym zapłonem, która przy 5,8 tysiącach obrotów na minutę wydzielała 180 koni mechanicznych. Napęd na tylne koła przekazywała ręczna skrzynia biegów firmy Getrag o pięciu przełożeniach (początkowo czterech), a odpowiedzialnością za zatrzymanie auta obarczono tarczowe hamulce przy każdym z kół, z przodu wentylowane. Później w ofercie znalazła się także automatyczna skrzynia biegów o czterech przełożeniach. Silnik zawieszono nie tylko na tradycyjnych "poduszkach", ale również na amortyzatorach teleskopowych, które dodatkowo tłumiły jego drgania. Wszystkie koła samochodu zawieszono niezależnie.
Maszyna nie grzesząca niską masą własną rozpędzała się do stu kilometrów na godzinę w tylko 8,5 sekundy i była w stanie przekroczyć 210 km/h (automat był jakieś 1,5-2 sekundy wolniejszy). Średnie zużycie paliwa przy stałej prędkości 120 km/h nie miało przekraczać dziesięciu litrów na sto kilometrów. Coupe oferowano również między innymi z 2-litrowym silnikiem o mocy około 117 KM, 2,5-litrowym silnikiem o mocy 136 KM oraz silnikiem 2,8-litrowym o mocy 140 KM.
W sezonie 1983 Opel przedstawił nastawioną na ostrzejszą jazdę Monzę GSE. Poza zblokowanym w 40 procentach mechanizmem różnicowym auto właściwie nie odróżniało się mechanicznie od modelu standardowego. Za to w środku dysponowało czarną tapicerką, zegarami w formie wyświetlaczy LCD oraz sportowymi fotelami Recaro. Tył GSE zdobił dodatkowo duży spoiler. Produkcja Monzy zakończyła się w 1986 roku wraz z nadejściem drugiej generacji Senatora, która bazowała na podwoziu limuzyny Omega, w którym przedłużono rozstaw osi.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 07.06.2012
