O urozmaiceniu życia swoich klientów i pracowników po drugiej wojnie światowej we Fiacie pomyślano już w pierwszych latach po jej zakończeniu. Oprócz wznowienia produkcji aut na bazie modeli przedwojennych i zaprojektowania nowych, małolitrażowych aut podjęto trop pomysłu na zupełnie nowy okręt flagowy marki, którego dotychczas brakowało w jej ofercie. Jeszcze przed końcem lat czterdziestych XX wieku w jego rolę miała wcielić się duża limuzyna na bazie modelu 1900 z silnikiem V8, dla której karoseria powstałaby w Pininfarinie.
Prace nad prototypem pod kryptonimem "104" nie przyniosły jednak spodziewanych efektów, a wręcz przeciwnie. Samochód okazał się zbyt ciężki, a silnik dla niego zbyt słaby, co zmusiło zarząd do anulowania całego projektu. Pozostała jednak po nim nie wykorzystywana nigdzie indziej, widlasta ósemka, która o zainteresowanie sobą nie musiała nikogo prosić. Wiosną 1952 roku na salonie samochodowym w Genewie zadebiutował sportowy "Otto Vu", Fiat o przewrotnym oznaczeniu 8V, które nie było efektem fantazji włochów, ale efektem zarezerwowania nazwy V8 przez Forda. Pieczę nad pracami nad autem wykorzystujący osierocone V8 sprawował Dante Giocosa. W ich trakcie wykorzystywano między innymi tunel aerodynamiczny turyńskiej politechniki, co było w owym czasie procederem w motoryzacji niespotykanym.
Niewielkie, zaskakujące coupe zbudowano na zmodernizowanej płycie podłogowej Fiata 1100 z rurową konstrukcją nośną, wraz z którą pojawiło się niezależne zawieszenie wszystkich kół i hamulce bębnowe z elementami z terenowego Fiata Campagnola. Niektóre podzespoły do samochodu produkowano w zakładach firmy Siata, w których również montowano auta, a karoserie z nierdzewnej stali składano w doświadczalnym ośrodku nadwoziowym Fiata w Lingotto. W nadwozia Fiata - najpierw z pojedynczymi lampami z przodu, potem z podwójnymi - była ubrana większość egzemplarzy 8V, ale nie wszystkie. Dla reszty, uważanej często za znacznie atrakcyjniejszą, niż fabryczne dzieło, własne karoserie budowały zakłady Bertone, Ghia, Vignale, Pininfarina i Zagato. W Zagato zabudowano około 35 sztuk, kolejnych co najmniej 15 wyjechało ze stajni Ghia, większość w formie "Supersonic". W środku coupe były tylko fotele dla kierowcy i pasażera, którego miejsce przesunięto do tyłu, poza pole rażenia łokcia kierowcy.
Sercem 8V był dwulitrowy, aluminiowy silnik V8 o nietypowym kącie rozwidlenia 70 stopni. W każdym cylindrze pracowały po dwa zawory, którymi sterował jeden wałek rozrządu. Mieszankę powietrza i paliwa doprowadzały dwa gaźniki Webera. Moc 105 koni mechanicznych przy 6 tysiącach obrotów na minutę płynęła przez ręczną, 4-stopniową skrzynię biegów Siata na tył. Oprócz zakupu samej wersji podstawowej istniała możliwość uzbrojenia się w modyfikacje dające znacznie więcej. Dzięki zwiększeniu stopnia kompresji oraz zmianie rozrządu silnik auta mógł wydzielać 115 lub 127 KM w wersji dedykowanej sportom motorowym. W zależności od specyfikacji i karoserii na przekroczenie 100 km/h potrzeba było od 11 do 13 sekund, a katalogowa prędkość maksymalna sięgała prawie 200 km/h. Podczas testów na autostradzie Mediolan-Turyn rozpędzono się do imponujących 208 km/h.
Wśród rodziny 8V nie brakowało eksperymentów powstałych tylko w jednym egzemplarzu, wyróżniających się nadwoziami i rozwiązaniami technicznymi. Jednym z nich był 8V zbudowany we Fiacie na genewską wystawę w 1954 roku, którego karoserię wykonano z tworzyw sztucznych (włókna szklane). Innym przykładem jest powstały w tym samym roku model z silnikiem turbinowym, który także nie wyszedł poza stadium prototypu.
Poza podbojem zwykłych dróg 8V czuł się także świetnie, a może nawet lepiej, na trasach wyścigów, choć były to głównie wysiłki prywatnych właścicieli samochodu, a nie zespołów fabrycznych. Już w roku 1952 auto pojawiło się w Mille Miglia, a w sezonie 1954 pozwoliło na wygranie włoskiego mistrzostwa GT w grupie 2-litrowej. Prowadził je między innymi Elio Zagato, syn założyciela firmy nadwoziowej Zagato. W roku 1954 udało się także zająć drugie miejsce w swojej klasie pojemności w Mille Miglia. Fiat 8V zaliczył też przygodę z 24-godzinnym wyścigiem Le Mans, w którym był wyposażony w eksperymentalną skrzynię biegów produkcji Siata o pięciu przełożeniach. Konstrukcja ta została zapamiętana dzięki temu, że na czwartym biegu samochód był znacznie szybszy, niż na ostatnim.
Fiat 8V powstał tylko w 114 egzemplarzach. Produkcja samochodu zakończyła się we wrześniu 1954 roku, ale niektóre podwozia czekały na swoje karoserię nawet do roku 1956. Był to pierwszy i ostatni model turyńskiej marki z silnikiem V8, który trafił do publicznej sprzedaży. Wartość najcenniejszych egzemplarzy, które przetrwały do dnia dzisiejszego znacznie przekracza pół miliona euro.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 25.10.2012
