Cztery lata po premierze słynnej Daytony w gamie modelowej Ferrari pojawił się grand tourer jeszcze większy, jeszcze bardziej luksusowy i pomyślany po raz pierwszy jako samochód dla czterech dorosłych osób. Było nim nowocześnie stylizowane przez Pininfarinę, trzybryłowe coupe 365 GT/4 2+2 na podwoziu z 365 GTC/4 z rozstawem osi zwiększonym z 2,5 do 2,7 metrów. Pod maską z przodu znalazło się V12 znane z 365 GTB/4 Daytona o pojemności 4,4 litrów i mocy zmniejszonej z 352 do 340 koni mechanicznych.
Cztery lata później, w roku 1976 po zbudowaniu 521 sztuk i 3 prototypów, rolę reprezentacyjnej, 2-drzwiowej limuzyny Ferrari przejęła seria 400 GT z silnikiem powiększonym do 4,8 litrów i niewielkimi zmianami stylistycznymi (z tyłu mieliśmy na przykład po dwa światła z każdej strony zamiast trzech). Model zapisał się w historii jako pierwsze Ferrari z oferowaną fabrycznie, automatyczną skrzynią biegów. Był nią 3-stopniowy mechanizm General Motors o elektryzującej nazwie Turbo Hydra-Matic, który wcześniej pod naciskiem klienta trafił też do co najmniej jednego egzemplarza 365 GT/4 2+2. Automat stał się hitem, szczególnie w USA i ręczną skrzynię biegów przeniesiono wkrótce na listę wyposażenia opcjonalnego. Model 400 GT powstał tylko w 147 egzemplarzach, 400 Automatic w 355.
W roku 1979 w modelu oznaczonym jako 400 GTi wprowadzono jeszcze ważniejszą zmianę. Sześć gaźników Webera zastąpionych zostało układem wtryskowym Bosch K-Jetronic. Zmiana zaspokoiła ekologów, liczących każdy litr spalonej benzyny i wyemitowany gram dwutlenku węgla, ale jednocześnie obniżyła moc silnika do 310 KM, która po roku 1982 wzrosła o 5 KM. GTi pozostało w produkcji do roku 1985 i sprzedało się w 422 egzemplarzach, wersja z automatyczną skrzynią biegów znalazła 883 nabywców.
Wiosną roku 1985 na salonie samochodowym w Genewie zadebiutowała ostatnia inkarnacja luksusowego, czteroosobowego GT Ferrari: model 412. Oznaczenie, tak jak poprzednio, odnosiło się do pojemności jednego cylindra, która po zwiększeniu skoku i średnicy wzrosła do prawie 412 centymetrów sześciennych. Widlasta dwunastka z wtryskiem Bosch K-Jetronic, nowym zapłonem Marelli Microplex, czterema wałkami rozrządu, dwoma zaworami na cylinder i mokrą miską olejową urosła w sumie do niecałych 4,95 litrów. Przy sześciu tysiącach obrotów na minutę generowała 340 koni mechanicznych.
Napęd na tył przekazywało dwutarczowe sprzęgło oraz 5-stopniowa, ręczna skrzynia biegów ZF lub przekładnia automatyczna o trzech biegach. Auto oparto na rozwijanym od kilkunastu lat, rurowym, stalowym podwoziu, niezależnym zawieszeniu z dodatkowymi, służącymi samopoziomowaniu amortyzatorami z tyłu i hamulcach tarczowych. Po raz pierwszy w Ferrari w wyposażeniu standardowym znalazł się system ABS, który dostarczał Bosch.
Tak samo, jak w przypadku 365 i 400, w pełni wykończone karoserie produkowano i składano w Turynie w zakładach Pininfariny. W modelu 412 po raz kolejny zmieniono niewiele, między innymi felgi, zderzaki, które przybrały kolor nadwozia, dyskretne ospoilerowanie, progi, lusterka boczne oraz tylną klapę, która była teraz nieco wyższa, dzięki czemu zwiększono pojemność bagażnika. Z przodu pozostały chowane reflektory oraz charakterystyczny wylot powietrza na masce, który za czasów 365 GT4 2+2 był zwykle malowany w innym kolorze, niż reszta nadwozia.
Bogato wyposażone 412 (skórzana tapicerka, wspomaganie kierownicy, dwustrefowa klimatyzacja, radio, zamek centralny, elektrycznie sterowane szyby) nie należało do najlżejszych Ferrari i ważyło na sucho ponad 1,8 tony. Różnica między automatem, a ręczną skrzynią biegów wynosiła tylko 5 kilogramów. W osiągach była znacznie lepiej widoczna: 412 z manualem rozwijała 100 km/h w 6,7 sekund, a z automatem w 8,3 sekund. Przejechanie pierwszych 400 metrów z ręczną przekładnią zajmowało 14,6 sekund, a 1000 metrów 26,4 sekund. Automat w obu starciach zostawał w tyle: odpowiednio 15,2 oraz 27,7 sekund. Prędkość maksymalna sięgała 250 km/h. Bardziej natarczywi, balansując jakieś 250 obrotów ponad czerwoną linią, mogli liczyć na utrzymanie prędkości prawie 255 km/h.
Ferrari 412 budowano do roku 1989. Jeden styl nadwozia utrzymał się na rynku aż 16 lat - rekord w historii Ferrari - i sprzedał w prawie trzech tysiącach egzemplarzy. Na 412, oferowane z kierownicą po lewej lub prawej stronie, znalazło się 576 chętnych. Kolejne 2+2, luksusowe 456 GT, pojawiło się w katalogu Ferrari trzy lata później. Na następny model marki z automatyczną skrzynią biegów trzeba było czekać aż siedem lat. W roku 1994 w stajni Ferrari narodziło kolejne 412, ale tym razem był to bolid Formuły 1, którego nazwa odnosiła się do konstrukcji silnika: czterech zaworów na cylinder i dwunastu cylindrów.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 31.12.2012
