Rudolpho Maserati miał aż siedmiu synów, urodzonych między 1881 i 1898 rokiem. Większość z nich oddała się pasji związanej z samochodami i sportami motorowymi. Jako pierwszy ścieżką tą podążył Carlo, który w wieku 18 lat zaprojektował swój pierwszy, 1-cylindrowy silnik. Carlo pracował w zakładach Carcano, F.I.A.T., Isotta-Fraschini, Bianchi i Junior, w których służył nie tylko swoim geniuszem technicznym, ale także jako kierowca wyścigowy. Zmarł w 1910 roku w wyniku choroby w wieku tylko 29 lat. Wcześniej ściągnął do Isotty-Fraschini swojego młodszego brata, Alfieriego.
Alfieri w grudniu 1914 roku założył w Bolonii własne przedsiębiorstwo, pomyślane o modyfikowaniu samochodów klientów pod kątem udziału w wyścigach. Operacja wsparta także przez Ettore Maserati'ego wystartowała w najgorszym możliwym okresie. Niedługo później Włochy przystąpiły do pierwszej wojny światowej, a obaj bracia znaleźli się na polu walki. Firmą zajął się zaledwie 17-letni Ernesto, a w bramach Isotty-Fraschini swój warsztat doskonalił urodzony w 1883 roku Bindo Maserati. Alfieri po opuszczeniu armii powołał do życia w Mediolanie zakład produkujący świecie silnikowe. W roku 1918 wrócił wraz z Ettore do rodzinnego zakładu w Bolonii, który powiększono o nowe budynki, służące również jako dom rodzinny.
Bezpośrednio po wojnie modyfikowano auta marek Nesselsdorf, a przede wszystkim Isotta-Fraschini, w których z sukcesami startował Alfieri i prywatni klienci. Na początku lat dwudziestych firma weszła we współpracę z zakładem Diatto. Na bazie samochodów drogowych miała przygotować model wyścigowy. Owocna współpraca pozwoliła na zaprojektowanie w 1925 zupełnie nowego modelu wyścigowego od podstaw. Niestety kondycja finansowa Diatto była wówczas w coraz gorszym stanie i dwa lata później firma całkowicie wycofała się z przemysłu samochodowego. Maserati stracili swojego najważniejszego klienta, a w ramach zapłaty otrzymali między innymi nowy samochód, który zaprojektowali z myślą o 2-litrowej formule.
Pożegnanie z Diatto zmieniło podejście firmy, która nie zamierzała wiązać się z kolejnym producentem, ale zbudować pierwszy samochód wyścigowy pod własną marką. Tak właśnie powstało Tipo 26, zawdzięczające swoją nazwę dacie narodzin. Punktem wyjścia dla pierwszego Maserati był projekt popełniony dla Diatto, który wymagał kilku zmian. Najważniejszą z nich było zmniejszenie silnika według nowej formuły Grand Prix, która weszła w życie w 1926 roku. Pojemność jednostek napędowych ograniczono wtedy do półtora litrów, a masę samochodów do minimum 650 kilogramów. Na pokładzie nadal musiało być miejsce do kierowcy i mechanika, z czego zrezygnowano rok później, zwiększając jednocześnie minimalną masę aut do 700 kilogramów.
Pojemność silnika Tipo 26 z ośmioma cylindrami w rzędzie ustalono poprzez zmniejszenie w stosunku do oryginału średnicy i skoku cylindrów. Aluminiową głowicę cylindrów wymieniono na żeliwną, zastosowano nowe łożyska i zachowano sprężarkę Roots. Między sprężarką, a kolektorem dolotowym umieszczono dwa gaźniki Memini. Silnik z dwoma wałkami rozrządu w głowicy przy 5300 obrotach na minutę rozwijał 120 koni mechanicznych i współpracował z ręczną, 3-stopniową skrzynią biegów. Motor potrzebował około 30 litrów paliwa na każde 100 kilometrów.
Samochód zbudowano na drabinowej ramie z aluminiową karoserią i rozstawem osi 265 centymetrów. Z przodu i z tyłu zastosowano sztywne osie, sprężyny piórowe, amortyzatory cierne oraz 18-calowe koła z centralnym mocowaniem typu Rudge-Whitworth i ogumieniem Dunlopa. W roku 1927 pojawiła się 4-stopniowa skrzynia biegów, a rok później rozstaw osi zmniejszono do 258 centymetrów. Pod koniec żywota auta gaźniki Memini odstawiono na rzecz produktów Webera. Na sucho bolid ważył od 720 do 780 kilogramów, w zależności od konfiguracji. Prędkość maksymalna sięgała 180-200 km/h.
Tipo 26 zadebiutowało w kwietniu 1926 roku w Targa Florio. Alfieri był dziewiąty w klasyfikacji generalnej, za zastępem samochodów Bugatti i pierwszy w swojej klasie. W kolejnym sezonie Maserati było trzecie w Grand Prix Trypolisu i pierwsze w swojej klasie. W tym samym roku zastosowano pojedynczy gaźnik Memini, a moc silnika wzrosła do 128 KM przy 6000 obr/min.
Model Tipo 26 stale modyfikowano, a do roku 1932 zbudowano jedenaście egzemplarzy (cała produkcja Maserati w pierwszym roku wyniosła trzy auta, w 1927 pięć aut, a w 1928 roku osiem aut). Niektóre źródła mówią o 10 autach i jednym silniku. Pierwszymi chętnymi na auto byli Emilio Materassi, Diego de Sterlich, Luigi Fagioli, baron Filippo Sartorio oraz Maria Antonietta Avanzo. Poza Włochami jako pierwsi na maszynę Maserati pokusili się Joaquin Palacio z Hiszpanii oraz Marcel Lister z Wielkiej Brytanii.
W roku 1927 wprowadzono model Tipo 26B z silnikiem zwiększonym do 2 litrów, produkującym 155 koni mechanicznych (trzecie miejsce w Targa Florio). Rok później pojawił się 1,7-litrowy Tipo 26R, a w 1929 roku wyszedł mały 26C z silnikiem o pojemności tylko 1,1 litra. W roku 1929 dwa silniki z 26B posłużyły do uformowania potężnej jednostki V16 dla 305-konnego modelu Tipo V4.
W roku 1930 bracia Maserati skonstruowali zupełnie nowe Tipo 26M, które miało 2,5-litrowy silnik o mocy 185 KM i kabinę przystosowaną do pomieszczenia tylko kierowcy. W roku 1931 silnik powiększono do 2,8 litrów, a model przemianowano na 8C 2800. Maszyna przywiozła między innymi wygraną w Grand Prix Monzy. Maserati w tym czasie nie tylko szalało z V4 i utrzymanym w podobnym stylu V5, ale także eksperymentowało z 2,5-litrowym bolidem z napędem przenoszonym na przód. Ostatecznie jednak wróciło do klasycznego układu z silnikiem 8-cylindrowym w postaci 3-litrowego ścigacza 8CM z 1933 roku, który w najmocniejszej wersji dysponował mocą 240 KM.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 08.12.2013
