Lagonda Concept

• ? KM
• ? Nm
• ? s
• ? km/h

W okresie między pierwszą i drugą wojną światową Lagonda należała do najważniejszych producentów samochodów luksusowych i sportowych rodem z Wielkiej Brytanii. Przedsiębiorstwo założone na przełomie wieków przez Amerykanina, Wilbura Gunna, zapisało się na stałe w historii w 1935 roku wygraną w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, a wcześniej zwyciężało w zawodach o mniejszym znaczeniu i uszczęśliwiało władców europejskich mocarstw. To właśnie tutaj swoją karierę po przejęciu własnej firmy przez Rolls-Royce'a - losu, który szczęśliwym zwrotem okoliczności uniknęła Lagonda - kontynuował sam Walter Owen Bentley.

Pod koniec lat czterdziestych podupadłą firmę wykupił David Brown, który połączył ją z Aston Martinem. Wtedy też wypuszczono ostatni model z silnikiem projektu Bentley'a, 6-cylindrową jednostką o pojemności 2,6 litrów, zwiększoną później do trzech litrów. Lagonda jako marka przetrwała do końca pierwszej połowy lat sześćdziesiątych i dopiero w 1974 roku powróciła jako 4-drzwiowy model Aston Martina na bazie coupe V8. Samochód zbudowano jedynie w siedmiu egzemplarzach, a Lagonda wróciła do żywych na dłużej niecałe trzy lata później za sprawą futurystycznej, kanciastej limuzyny, którą zaprojektował William Towns.

Wzbudzająca sensację maszyna o długości prawie 5,2 metrów napędzana była 5,3-litrowym silnikiem V8 o mocy około 285 koni mechanicznych. Auto produkowano do roku 1989, kończąc na 645 egzemplarzach. Taki wynik nie był na tyle motywujący, aby Aston Martin przygotował następcę. Oferta marki skurczyła się na początku lat dziewięćdziesiątych do samych coupe i kabrioletów, ale o Lagondzie nie zapomniano.

Na wystawie w Genewie w 1993 roku przedstawiono koncept o nazwie Vignale, który w ramach przynależności koncernu do Forda zaprojektowano w studiu Ghia i oparto na mechanizmach Lincolna Town Car ze 190-konnym silnikiem V8. Limuzyna o obłych kształtach i wnętrzu w stylu art deco była przez jakiś czas rozpatrywana jako kandydat do produkcji seryjnej, ale wszelkie ku temu przymiarki przyćmił sukces zupełnie nowego Aston Martina DB7. Model Vignale powstał tylko w trzech egzemplarzach, Lagodnę ponownie odłożono na bok, a Aston Martin skupił się na autach z jedną parą drzwi.

Aż do roku 2006, kiedy to zaprezentowano koncept 4-drzwiowego sedana Rapide, nawiązującego nazwą do przedwojennych modeli Lagodny i limuzyny Rapide z 1961 roku, którą napędzał 6-cylindrowy, rzędowy silnik o mocy około 240 KM. Wersja seryjna Rapide, która otrzymała 477-konny silnik V12, pojawiła się trzy i pół roku później pod marką Aston Martin. Dla Lagondy obmyślano w tym czasie zupełnie inny plan. Aby nie być gołosłownym na salon samochodowy w Genewie w 2009 roku, na kilka miesięcy przed premierą seryjnego Rapide, przywieziono koncept czegoś zupełnie nowego.

Zapowiedź powrotu Lagodny okazała się niespodzianką w postaci wielkiego, luksusowego połączenia SUV'a z sedanem, czyli auta w formacie zupełnie obcym Aston Martinowi. Karoserię auta wykonano w całości z aluminium i kształtami jego tylnej części nawiązano do przedwojennych modeli marki. Drugą nowością obok formy miała być treść: po raz pierwszy w historii marki postawiono na napęd na wszystkie cztery koła. Niestety wszelkie dane techniczne Anglicy zachowali dla siebie, a do wiadomości podano jedynie, że pojazd oparto na Mercedes-Benzie klasy GL.

Koncept niszowej Lagodny promowano jeszcze przez kilka miesięcy po premierze. Dyskusja nad jego produkcją, wprowadzeniem na 100 rynków całego świata i wyposażeniem w brytyjskie V12 nowej generacji, a nawet zastosowaniem układu hybrydowego, jednostek wysokoprężnych i alternatywnych paliw trwała kolejnych kilka lat. Wersja seryjna miała pojawić się najszybciej w 2012 roku, ale do niczego takiego nie doszło. Latem 2013 roku ogłoszono oficjalnie współpracę Aston Martina z oddziałem Mercedes-AMG w kwestii przygotowania nowych silników V8. Rok później zapowiedziano zupełnie nową Lagodnę, która zmieniała kierunek na ekskluzywną limuzynę, zaprojektowaną specjalnie dla klientów z Bliskiego Wschodu.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 03.08.2014