Lee Iacocca, geniusz sprzedaży i marketingu na początku lat sześćdziesiątych wspiął się na jedną ze szczytowych pozycji w Fordzie. W nowej roli otrzymał zadanie pokonania na wszystkich możliwych frontach Chevroleta. Iacocca, którego rodzice wyemigrowali do USA z Włoch, wziął na celownik nie tylko obecnych klientów marki i konkurencji, ale również zupełnie nowe grono, które miało zyskać siłę nabywczą w ciągu najbliższych lat. Chodziło o osoby urodzone po drugiej wojnie światowej, mające lada chwila osiągnąć pełnoletność i poszukujące samochodów sportowych.
Od pierwszej połowy lat pięćdziesiątych na tym polu rywalizowały Chevrolet Corvette oraz Ford Thunderbird, któremu dużo brakowało do zrealizowania planów amerykańskiego giganta. Ogłoszony przez Forda program Total Performance zakładał dominację na torach wyścigowych i zwykłych drogach, a jego największymi sukcesami był GT40, który cztery razy wygrał w 24-godzinnym wyścigu Le Mans oraz cywilny Mustang, którego ojcem był Iacocca. Pierwszy Mustang był jednak czymś zupełnie innym, niż model seryjny, który pojawił się w 1964 roku i znacznie bliżej było mu do torowego GT40.
W zupełnie nowym projekcie, który doprowadził do jego powstania wzięli udział między innymi: Roy Lunn, który przybył do Forda w 1958 roku z Wielkiej Brytanii i odpowiadał za planowanie, Frank Theyleg, od którego wyszedł pomysł nowej aranżacji zespołu napędowego, Herb Misch, który wcześniej pracował w Studebakerze i odpowiadał za warstwę inżynierską oraz Gene Bordinat, etatowy stylista Forda, który zaprojektował dla auta karoserię. Pojazd, który znany jest dzisiaj jako Mustang I, pokazano w 1962 roku. Jego nazwa wzięła się od myśliwca P51 Mustang od North American Aviation z czasów drugiej wojny światowej.
Maszyna z miejsca wzbudziła sensację i... nie przypominała niczego, co Ford produkował do tej pory, a nawet niczego, co jeździło po amerykańskich drogach. W swoich rozmiarach i ogólnej koncepcji auto było zaskakująco europejskie. W pozycji centralnej umieszczono tu silnik V4, którego pierwsze wydanie kilka lat wcześniej przygotowano dla europejskiego, czterodrzwiowego Taunusa 12M - pomysł, który wyszedł od Theylega. Cały pojazd oparto na lekkiej, rurowej ramie, a wszystkie koła wbrew obowiązującym w USA praktykom zawieszono niezależnie.
Bordinat przygotował dla pierwszego Mustanga nowoczesne, otwarte nadwozie o długości niecałych czterech metrów z wielkimi wlotami powietrza po bokach, chowanymi reflektorami i profilem klina, pozbawione wszelkich, chromowanych dodatków, które były elementem obowiązkowym w amerykańskich samochodach lat pięćdziesiątych. Całość wykonano z aluminium. Kierowcę i pasażera chroniła tylko niska owiewka i pałąk bezpieczeństwa, rozciągnięty w poprzek na całą szerokość samochodu. Obok roadstera zaprojektowano również wersję coupe, ale do jej materializacji nigdy nie doszło. Roadster ruszył o własnych siłach już po stu dniach od momentu rozpoczęcia budowy.
Widlasta czwórka, która pracowała za plecami kierowcy liczyła sobie półtora litra pojemności. Silnik współpracował z ręczną skrzynią biegów o czterech przełożeniach, która przekazywała na przednią oś moc około 110 koni mechanicznych. Podczas pierwszego, publicznego pokazu auto o masie jedynie 700 kilogramów rozwijało regularnie prędkości przekraczające 160 km/h.
Mustang I zadebiutował w październiku 1962 roku podczas Grand Prix USA na pętli Watkins Glen. Auto poprowadził Dan Gurney, uznany kierowca Formuły 1 i przyszły zwycięzca 24-godzinnego wyścigu Le Mans. Później zbudowano jeszcze jeden, statyczny egzemplarz wyłącznie do celów wystawowych. Do produkcji nie trafiło jednak nic na jego wzór. Ford dość szybko wycofał się z tak rewolucyjnej koncepcji i w 1963 roku przedstawił o wiele bardziej konwencjonalny, czteroosobowy koncept Mustang II z silnikiem umieszczonym z przodu, z którego rok później wyrósł model seryjny. Mustang z miejsca stał się przebojem i jednym z najlepiej sprzedających się, bijących pod tym względem rekordy samochodów w historii Forda. Odrestaurowany kilka dekad później koncept z numerem jeden spoczął w muzeum imienia Henry'ego Forda w Dearborn.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 03.08.2014
