Zakłady Morris Garages z Oxfordu, w skrócie MG, zaczynały działalność od modyfikowania konstrukcji działającego w pobliżu Morrisa pod kątem zawodów motorowych i ogólnie rozumianego polepszenia ich osiągów i prezencji. Budowa tego typu pojazdów rozwinęła się w najlepsze tuż po pierwszej wojnie światowej, a jednym z modeli, który robił pod koniec lat dwudziestych największą furorę był mały roadster Midget na bazie Morrisa Minor o długości 3,1 metrów i mocy 20 KM. W latach trzydziestych auto w kolejnych ewolucjach otrzymało sprężarkę. Mocy i prędkości - przybywajcie!
W roku 1930 ekipa MG, kierowana przez Cecila Kimballa, zwróciła się ku nieco większemu, 6-cylindrowemu modelowi Hornet marki Wolseley, należącej od 1927 roku do imperium Lorda Nuffielda, czyli sir Williama Morrisa. Na początku wylansowano sportowego MG F-Type Magna, po którym pojawiła się limuzyna K1 Magnette, dwuosobowy model K2 Magnette na podwoziu ze skróconym rozstawem oraz K3 Magnette, najsłynniejszy, wyścigowy model marki, który przyciągał do siebie najlepszych kierowców na kontynencie i świecie.
Temperamenty roadster produkowany był na drabinowej ramie ze sztywną osią z tyłu i wahliwą z przodu, rozstawionymi w zależności od wersji w odległości od 2,2 do 2,4 metrów, półeliptycznymi sprężynami piórowymi, amortyzatorami ciernymi i hamulcami bębnowymi przy każdym z kół. Samo podwozie ważyło tylko około 685 kilogramów, a całe auto około 900 kilogramów. Jego karoserię wykonano prawie w całości z aluminium.
Sześciocylindrowy, rzędowy, chłodzony wodą silnik uzbrajano w sprężarki firm Powerplus lub Marshall. Jednostka o pojemności niecałego 1,1 litra z gaźnikiem SU i wałkiem rozrządu w głowicy rozwijała, w zależności od konfiguracji, od 105 do 130 koni mechanicznych, a później nawet 140 KM. Drugą nowością, obok sprężarki, była ręczna skrzynia biegów o czterech przełożeniach z preselekcją. Zmianę biegu z wyprzedzeniem załączało się odpowiednią dźwignią, a faktyczna zmiana przełożenia następowała dopiero po wciśnięciu pedału w podłodze. Auto rozwijało prędkość 120 km/h w czasie 14,6 sekund i rozpędzało się do co najmniej 180 kilometrów na godzinę.
W sporcie motorowym K3 Magnette osiągnął bardzo wiele. Maszyna MG zajęła w 1933 roku pierwsze miejsce w swojej klasie w prestiżowym wyścigu Mille Miglia, a marka za sumaryczny wynik swoich aut sięgnęła po nagrodę zespołową, która po raz pierwszy nie przypadła Włochom. Jak duże znaczenie miała ta wygrana świadczy udział w późniejszej, londyńskiej kolacji na jej cześć Edwarda VIII i Jerzego VI, późniejszych królów Wielkiej Brytanii. W tym samym roku K3 pobił rekord w swojej klasie w Rajdzie Monte Carlo i wygrał najstarszą imprezę samochodową na wyspach brytyjskich, RAC Tourist Trophy. W ostatnim przypadku auto prowadził sam Tazio Nuvolari, którego rekord został poprawiony dopiero osiemnaście lat później. W roku 1934 model K3 ukończył na czwartym miejscu w generalce i pierwszym w swojej klasie 24-godzinny wyścig Le Mans. Auto wygrywało również na torze Brooklands.
MG między rokiem 1932 a 1934 wyprodukowało 33 egzemplarze modelu K3 Magnette, wliczając w to prototypy, z których jeden przed wejściem modelu do produkcji doglądany był przez samego Ettore Bugatti'ego. Wiele z nich przekształcono z czasem w wybitnie torowe, jednoosobowe konstrukcje, a jeden przeobrażono w wóz do bicia rekordów prędkości o oznaczeniu EX135. Na pętli Montlhery samochód pobił kilkanaście rekordów, uzyskując między innymi średnią 194,5 km/h w jeździe przez całą godzinę. Po 1935 roku MG wycofało się z zawodów samochodowych wszelkiego typu, a drogowe modele marki stały się większe i bardziej komfortowe, niż poprzednio. Dziś wartość oryginalnych K3 tylko rośnie. Egzemplarz na podwoziu K3001, który wygrał swoją grupę w Mille Miglia sprzedano w 2013 roku poprzez RM Auctions za prawie 409 tysięcy euro.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 30.08.2014
