Przed drugą wojną światową Alfy Romeo na pierwszych miejscach najbardziej prestiżowych wyścigów świata były regułą. Samochody w barwach fabrycznych zespołów Scuderia Ferrari i Alfa Corse lub w prywatnych rękach wygrały przed 1939 rokiem cztery razy w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, aż dziesięć razy w Mille Miglia i w wielu zawodach rangi Grand Prix, nawet w czasach gdy niemal całkowicie zdominowały je niemieckie ekipy Auto Union i Mercedes-Benza.
Już w 1937 roku w firmie podjęto prace nad zupełnie nowym, niewielkim bolidem z silnikiem o pojemności tylko 1,5 litra o oznaczeniu 158, którego nieprzerwane pasmo zwycięstw rozpoczęło się dopiero dekadę później. Model 158 obecny był przy narodzinach Formuły 1, ale Alfie Romeo marzył się również jak najszybszy powrót do zawodów samochodów sportowych i turystycznych. Jedną z wczesnych prób wykazania się w tych kategoriach było mało znane coupe 2000 Sportiva.
Niewielkie auto powstało specjalnie z myślą o wyścigach turystycznych szerokiej kategorii "Sport", a także poruszaniu się po zwykłych drogach z gracją i dużymi prędkościami. Technologicznie oparto je na uwielbianej przez firmy karoseryjne gamie 1900 - brali się za nią Pininfarina, Zagato, Bertone, Touring, Vignale, Ghia, Castagna, Boano i wielu innych. Wywodziły się z niej modele drogowe i wyścigowe, takie jak C Sprint, Sport Spider, słynna C52 Disco Volante czy bardziej pospolita Berlina i Cabriolet. Model 1900, pierwsza, powojenna Alfa Romeo o zupełnie nowej konstrukcji powstała w czasie gdy dowodzenie techniczne w koncernie przejął Orazio Satta Piluga, który kształtował markę do swojej przedwczesnej śmierci w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych.
Nadwozie dla samochodu narysował Franco Scaglione, który pracował w tym czasie w studiu projektowym Bertone. Tuż przed coupe 2000 Sportiva spod jego ręki wyszły pierwsze modele niezwykłej, eksperymentalnej serii Berlinetta Aerodinamica Tecnica, a niedługo później Giulietta Sprint, Giulietta SS i w końcu piękna 33 Stradale, uważana za jego największe dzieło i jedną z najpiękniejszych Alf Romeo w ogóle.
Sportiva do rodziny konceptów B.A.T. nawiązywała tylko dyskretnie, przede wszystkim poprzez niewielkie płetwy z tyłu, które zakończono światłami. Kierownicę w aucie umieszczono po prawej stronie, a po lewej oprócz fotela dla pasażera znalazł się poprowadzony okrężną drogą wydech z wylotem po stronie prawej, którego obecność podkreślił wybrzuszony na całej długości próg. Opływowe nadwozie wykonano z aluminium, a jego kształty, w szczególności tył, przemycono później do seryjnego modelu Sprint.
Służący za punkt wyjścia, czterocylindrowy silnik o pojemności niespełna 1,9 litra z żeliwnym blokiem i aluminiową głowicą powiększono do blisko dwóch litrów poprzez zwiększenie średnicy cylindrów. Nowe, półkuliste komory spalania (hemi), przeprojektowane dwa wałki rozrządu, wymienione gaźniki sztuk dwie, wydajniejszy wydech i szereg mniejszych modyfikacji pozwoliły na znaczne podniesienie mocy. Jednostka umieszczona wzdłużnie z przodu dostarczała maksymalnie 138 koni mechanicznych przy 6,5 tysiącach obrotów na minutę.
Napęd na tylne koła przenosiła pięciostopniowa skrzynia biegów oraz jednotarczowe, suche sprzęgło. Nowoczesne podwozie w formie rurowej, przestrzennej ramy z sekcjami ze stali ze skróconym rozstawem osi objęło hamulce bębnowe przy każdym z kół z felgami ze stopów lekkich oraz innowacyjny, tylny most typu De Dion, który w podobnej postaci trafił w 1972 roku do seryjnej Alfetty. Koła przednie zawieszono niezależnie.
Dwuosobowa Sportiva o długości jedynie 3,6 metrów ważyła niewiele ponad 900 kilogramów i mogła rozpędzić się aż do 220 kilometrów na godzinę, które w latach pięćdziesiątych stawiały auto w ścisłej czołówce swojej kategorii. Niestety osiągi to nie wszystko i 2000 Sportivie, podobnie jak C52 Disco Volante, nie było dane odnieść spektakularnych sukcesów sportowych ani wejść do regularnej produkcji.
Alfa Romeo zbudowała tylko dwa egzemplarze coupe 2000 Sportiva, obok którego opracowano również odkryty model 2000 Spider, powstały także w dwóch sztukach. Czerwony egzemplarz pozostaje w prywatnej kolekcji, a srebrny należy do zbiorów fabrycznego muzeum marki w Arese w prowincji Mediolan. Pojazd jest w pełni sprawny i często pojawia się w akcji podczas różnego rodzaju imprez dedykowanym zabytkom (w maju 2014 roku wystartował w Mille Miglia we Włoszech, latem pojawił się na Vernasca Silver Flag, Cesana-Sestriere i Coppa d'Oro delle Dolomiti, a w lutym 2015 roku został wystawiony na salonie Bremen Classic Motorshow w Niemczech).
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 11.02.2015
