W sezonie 1968 po raz pierwszy od piętnastu lat w mistrzostwach świata samochodów sportowych i prototypów - World Sportscar Championship - zabrakło fabrycznych zespołów z Maranello. Enzo Ferrari we właściwym dla siebie stylu wyraził w ten sposób niezadowolenie z ciągłych zmian przepisów. A poza tym ciężko przełykał klęskę w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, który został opanowany przez Forda GT40 (całe podium w 1966 roku, pierwsze miejsce w 1967 roku). Miłośnikom włoskiej marki pozostało przez kilkanaście miesięcy kibicować zespołom prywatnym.
Bunt Ferrari trwał rok. Już w połowie grudnia 1968 roku podczas konferencji prasowej z cyklicznym podsumowaniem minionych dwunastu miesięcy odsłonięto niespodziewanie zupełnie nowe, wyścigowe auto marki. Była nim zjawiskowy model 312 P w kształcie sprasowanego klina o szerokości prawie dwóch metrów i wysokości nie przekraczającej jednego metra, który z miejsca stał się sensacją. Z nowym projektem wiązano oczywiście wielkie nadzieje.
312 w nazwie auta wskazywało na pokrewieństwo ze starszym bolidem Formuły 1 oraz konfigurację umieszczonego centralnie silnika: trzy litry pojemności i dwanaście cylindrów. Rozwidlona pod kątem 60 stopni jednostka napędowa charakteryzowała się czterema wałkami rozrządu, czterema zaworami na cylinder, pośrednim wtryskiem paliwa Lucasa i suchą miską olejową. Rozkręcony aż do 9800 obrotów na minutę motor dostarczał co najmniej 420 koni mechanicznych, które na tylną oś przenosiła ręczna skrzynia o pięciu biegach konstrukcji Ferrari.
Dwuosobową maszynę składano wokół wzmacnianego rurową klatką kadłuba ze stali i aluminium z niezależnym zawieszeniem wszystkich kół i hamulcami tarczowymi na obu osiach (z tyłu początkowo po wewnętrznej stronie osi, później przy kołach). W wersji coupe, wysokiej na jedynie 89 centymetrów, dokładnie po środku opływowej karoserii z włókien szklanych wyrastał bąbel ciasnej kabiny, przed którą wycięto kilka wlotów powietrza. Maszyna ważyła skromne 680 kilogramów i w zależności od ustawień mogła rozpędzać się do 320-330 kilometrów na godzinę.
Ferrari z osłabioną kadrą kierowców, którym przewodzili w tym czasie Mario Andretti i Chris Amon, w roku 1969 w wyścigach prototypów nie znaczyło wiele i najlepsze wyniki notowała konkurencja w samochodach Porsche 908 i Fordach GT40. W wielu eliminacjach wystawiano tylko po jednym samochodzie, a dwie sztuki 312 P wystartowały na Monzie i w Le Mans (w tym drugim przypadku nie dojechały do mety). Coupe, które sprawiało trudności w prowadzeniu ze względu na bardzo mało miejsca w środku przywiozło do Maranello jedynie drugie miejsce w 1000-kilometrowej eliminacji na Spa-Francorchamps i czwarte miejsce na Brands Hatch. Na początku sezonu w debiucie na pętli Sebring jeden ze spiderów był na mecie drugi.
Eksperymenty z 312 P doprowadziły do budowy miejscami znacznie różniących się między sobą coupe oraz spiderów z rozbudowaną aerodynamiką oraz do stopniowego podnoszenia mocy silnika, która z czasem przekroczyła 450 koni mechanicznych. Na większe poprawki było jednak za późno: w kolejnym sezonie zmiana przepisów zaprosiła na tory znacznie potężniejsze pojazdy z silnikami o pojemności zwiększonej do pięciu litrów, do których należały nowe modele Ferrari 512 S i 512 M. Dla 312 P nie był to jednak koniec kariery.
Dwa coupe zostały zakupione przez formację North American Racing Team, która pojawiła się w Le Mans w roku 1970. Ich 312 P jako jeden z szesnastu samochodów przeżył całe 24 godziny, ale ze względu na zbyt krótki, pokonany dystans nie został sklasyfikowany. Auta miały więcej szczęścia w zawodach na terenie USA i wygrały w swojej klasie w 24-godzinnym wyścigu Dayotna (czwarte i piąte miejsce w klasyfikacji generalnej).
W roku 1971 przygotowano drugą generację 312 P z otwartą karoserią, określaną często dla rozróżnienia jako 312 PB. Litera B odnosiła się do jednostki napędowej typu bokser: nowy samochód zasilał płaski, 12-cylindrowy silnik o pojemności trzech litrów i mocy około 450 koni mechanicznych. Spider 312 PB wygrał większość wyścigów, w których wziął udział i w roku 1972 przyniósł Ferrari ostatni tytuł mistrzowski pucharu World Sportscar Championship.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 19.07.2015
