Zdjęcie Ferrari 312 P

Ferrari 312 P

  • 420 KM
  • ? Nm
  • ? s
  • 330 km/h
Przybliżony czas czytania: 4 minuty i 20 sekund.

W sezonie 1968 po raz pierwszy od piętnastu lat w mistrzostwach świata samochodów sportowych i prototypów - World Sportscar Championship - zabrakło fabrycznych zespołów z Maranello. Enzo Ferrari we właściwym dla siebie stylu wyraził w ten sposób niezadowolenie z ciągłych zmian przepisów. A poza tym ciężko przełykał klęskę w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, który został opanowany przez Forda GT40 (całe podium w 1966 roku, pierwsze miejsce w 1967 roku). Miłośnikom włoskiej marki pozostało przez kilkanaście miesięcy kibicować zespołom prywatnym.

Bunt Ferrari trwał rok. Już w połowie grudnia 1968 roku podczas konferencji prasowej z cyklicznym podsumowaniem minionych dwunastu miesięcy odsłonięto niespodziewanie zupełnie nowe, wyścigowe auto marki. Była nim zjawiskowy model 312 P w kształcie sprasowanego klina o szerokości prawie dwóch metrów i wysokości nie przekraczającej jednego metra, który z miejsca stał się sensacją. Z nowym projektem wiązano oczywiście wielkie nadzieje.

312 w nazwie auta wskazywało na pokrewieństwo ze starszym bolidem Formuły 1 oraz konfigurację umieszczonego centralnie silnika: trzy litry pojemności i dwanaście cylindrów. Rozwidlona pod kątem 60 stopni jednostka napędowa charakteryzowała się czterema wałkami rozrządu, czterema zaworami na cylinder, pośrednim wtryskiem paliwa Lucasa i suchą miską olejową. Rozkręcony aż do 9800 obrotów na minutę motor dostarczał co najmniej 420 koni mechanicznych, które na tylną oś przenosiła ręczna skrzynia o pięciu biegach konstrukcji Ferrari.

Dwuosobową maszynę składano wokół wzmacnianego rurową klatką kadłuba ze stali i aluminium z niezależnym zawieszeniem wszystkich kół i hamulcami tarczowymi na obu osiach (z tyłu początkowo po wewnętrznej stronie osi, później przy kołach). W wersji coupe, wysokiej na jedynie 89 centymetrów, dokładnie po środku opływowej karoserii z włókien szklanych wyrastał bąbel ciasnej kabiny, przed którą wycięto kilka wlotów powietrza. Maszyna ważyła skromne 680 kilogramów i w zależności od ustawień mogła rozpędzać się do 320-330 kilometrów na godzinę.

Ferrari z osłabioną kadrą kierowców, którym przewodzili w tym czasie Mario Andretti i Chris Amon, w roku 1969 w wyścigach prototypów nie znaczyło wiele i najlepsze wyniki notowała konkurencja w samochodach Porsche 908 i Fordach GT40. W wielu eliminacjach wystawiano tylko po jednym samochodzie, a dwie sztuki 312 P wystartowały na Monzie i w Le Mans (w tym drugim przypadku nie dojechały do mety). Coupe, które sprawiało trudności w prowadzeniu ze względu na bardzo mało miejsca w środku przywiozło do Maranello jedynie drugie miejsce w 1000-kilometrowej eliminacji na Spa-Francorchamps i czwarte miejsce na Brands Hatch. Na początku sezonu w debiucie na pętli Sebring jeden ze spiderów był na mecie drugi.

Eksperymenty z 312 P doprowadziły do budowy miejscami znacznie różniących się między sobą coupe oraz spiderów z rozbudowaną aerodynamiką oraz do stopniowego podnoszenia mocy silnika, która z czasem przekroczyła 450 koni mechanicznych. Na większe poprawki było jednak za późno: w kolejnym sezonie zmiana przepisów zaprosiła na tory znacznie potężniejsze pojazdy z silnikami o pojemności zwiększonej do pięciu litrów, do których należały nowe modele Ferrari 512 S i 512 M. Dla 312 P nie był to jednak koniec kariery.

Dwa coupe zostały zakupione przez formację North American Racing Team, która pojawiła się w Le Mans w roku 1970. Ich 312 P jako jeden z szesnastu samochodów przeżył całe 24 godziny, ale ze względu na zbyt krótki, pokonany dystans nie został sklasyfikowany. Auta miały więcej szczęścia w zawodach na terenie USA i wygrały w swojej klasie w 24-godzinnym wyścigu Dayotna (czwarte i piąte miejsce w klasyfikacji generalnej).

W roku 1971 przygotowano drugą generację 312 P z otwartą karoserią, określaną często dla rozróżnienia jako 312 PB. Litera B odnosiła się do jednostki napędowej typu bokser: nowy samochód zasilał płaski, 12-cylindrowy silnik o pojemności trzech litrów i mocy około 450 koni mechanicznych. Spider 312 PB wygrał większość wyścigów, w których wziął udział i w roku 1972 przyniósł Ferrari ostatni tytuł mistrzowski pucharu World Sportscar Championship.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 19.07.2015

Skomentuj na forumUdostępnij
Galeria (zdjęć: 7)
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 1
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 2
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 3
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 4
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 5
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 6
  • Ferrari 312 P - Zdjęcie 7
Zdjęcia: Ferrari Dane techniczne i osiągi
Rocznik1969
Typwyścigowe
UKŁAD NAPĘDOWY
Silnik spalinowyV12
  Położeniecentralne
  Pojemność2990 cm³
  Moc420 KM
  Moment obrotowybrak danych
Skrzynia biegówmanual 5
Napędtył
WYMIARY
Masa680 kg
Długość4230 mm
Szerokość1980 mm
Wysokość890 mm
Rozstaw osi2370 mm
Rozstaw kół przód/tył1485/1500 mm
Opony przód4,75/10,30 R 15
Opony tył6,00/13,50 R 15
Zbiornik paliwa100 l
OSIĄGI
0-100 km/hbrak danych
Prędkość maks.330 km/h
Inne prezentacje