Gwałtowny postęp przemysłu samochodowego w latach trzydziestych dwudziestego wieku doprowadził do produkcji imponujących aut wyścigowych oraz coraz szybszych modeli drogowych, z których wszystkie korzystały na coraz lepszym rozumieniu zasad aerodynamiki. Dzięki rozrastającej się w zastraszającym tempie sieci autostrad, słynnych Autobahn, na terenie Niemiec podróże z dużymi prędkościami stawały się równocześnie coraz dłuższe. A to stawiało coraz większe wymagania oponom.
Wśród zakładów produkujących ogumienie, które nie chciały zostać zdmuchnięte przez pęd za prędkością znalazła się fabryka Gummiwerke Fulda. Firma już w latach dwudziestych położyła ogromny nacisk na promocję własnej marki i pokazy możliwości, przemierzając cały kraj w przebudowanym, luksusowym busie na premierowych oponach, a w roku 1938 zamówiła najbardziej imponujący pojazd w pierwszym okresie swojej działalności. Było nim jedyne w swoim rodzaju, opływowe coupe, które miało służyć do testów zupełnie nowego rodzaju opon do samochodów osobowych przy prędkościach przekraczających dwieście kilometrów na godzinę. Prędkościach właściwych w tamtym czasie wyłącznie samochodom wyścigowym i trudnych do wyobrażenia zwykłym użytkownikom dróg.
Nietypowe zamówienie Fuldy wylądowało na biurku duetu Dörr & Schreck, działającego od 1919 roku warsztatu specjalizującego się w karoseriach luksusowych automobili z Frankfurtu nad Menem. Jacob Dörr i Matthias Schreck zaprosili do współpracy Reinharda von Koenig-Fachsenfelda, byłego kierowcę wyścigowego i eksperta w dziedzinie aerodynamiki, który miał na koncie między innymi specjalną, opływową wersję Mercedes-Benza SSKL, która służyła m.in. do bicia rekordów prędkości maksymalnej. Do kompletu brakowało tylko podwozia. Tu również nie oszczędzano: połączono siły z fabryką Maybach Motorenbau, która dostarczyła jeden z modeli wypuszczonej w przeszło 900 egzemplarzach serii SW.
Gama SW, która weszła na rynek w 1935 roku, otworzyła nowy rozdział w historii marki Maybach. Pod tym oznaczeniem skrywały się mniejsze niż dotychczas modele z nowoczesnym, niezależnym zawieszeniem wszystkich kół i napędowym mostem przegubowym z tyłu, z niemieckiego "Schwingachsen-Wagen", stąd skrót SW. Auta produkowano w trzech seriach, od SW 35, poprzez SW 38 po SW 42, w których silnik w ciągu kilku lat rozrósł się z 3,5 do 4,2 litrów pojemności. Ostatni egzemplarz SW 42 i jednocześnie ostatni, seryjny samochód firmy w XX stuleciu opuścił fabrykę w Friedrichshafen w końcówce 1941 roku.
Do projektu Fuldy wykorzystano podwozie pokazanej w 1936 roku limuzyny SW 38, która ze względu na znacznie niższą masę wygrała z inną propozycją, potężnym, 12-cylindrowym Zeppelinem DS8 o mocy 200 koni mechanicznych. Pojazd zasilany był umieszczonym z przodu, rzędowym, 6-cylindrowym silnikiem o pojemności 3,8 litrów i mocy około 140 koni mechanicznych, który przystosowano do spalania paliwa gorszej jakości bez strat na mocy. Samochód miał ważyć maksymalnie 1600 kilogramów.
Dla eksperymentalnego SW 38 zaprojektowano zupełnie nowe, opływowe nadwozie z jedną parą drzwi, dzieloną na dwa przednią szybą i miejscem dla trzech osób w środku. Dwukolorowa karoseria wyróżniała się zasłoniętymi kołami z tyłu, zagłębionymi klamkami, zabudowanym podwoziem, ostro zakończonym, spłaszczonym tyłem ze znakiem firmowym Maybacha i kabiną w rzucie z góry w kształcie kropli deszczu. Współczynnik oporu powietrza miał sięgać rewelacyjnych 0,25 podczas gdy zwykłe, seryjnie produkowane samochody nie schodziły przeważnie poniżej 0,6.
Gotowe auto dostarczono Fuldzie w ostatnich dniach lipca 1939 roku. Sensacyjna maszyna wywołała spore poruszenie prasy i publiczności, ale do testów na dużą skalę nigdy nie doszło z powodu wybuchu drugiej wojny światowej. Samochód zaginął w trakcie wojny i jego los nie jest znany do dnia dzisiejszego.
W wyniku wojny fabryki Maybacha zostały w większości zniszczone, a ich resztki rozmontowane. Po roku 1947 Karl Maybach pracował w Paryżu nad silnikami dla czołgów, a po roku 1949 zakłady Maybach Motorenbau wznowiły działalność w Friedrichshafen od budowy silników wysokoprężnych dla samochodów ciężarowych i statków wodnych. Po kilku zmianach właścicieli firma wylądowała w 1966 roku na stałe pod skrzydłami Daimlera, produkującego samochody marki Mercedes-Benz. Produkcję aut marki Maybach wznowiono dopiero w 2002 roku. Trzy lata później na świat przyszło prototypowe, 700-konne coupe Exelero, bezpośredni spadkobierca eksperymentalnego SW 38, który w testach Fuldy rozpędził się do prędkości przeszło 350 km/h.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 03.08.2015
