Założona w 1959 roku w walijskim Dolgellau przez Jema Marsha i Franka Costina, twórcę między innymi sukcesów zespołu Vanwall w Formule 1, firma Marcos rozpoczęła produkcję samochodów od modeli sportowych, których podwozia wykonane były z drewnianej sklejki. Pomysł ten zaczerpnięty został przez Costina z prowadzonych przez niego wcześniejszych prac nad samolotem De Havilland Mosquito.
W początkowym okresie produkowane przez Marcosa samochody były raczej dziwaczne w swoim wyglądzie, aby nie powiedzieć wręcz wstrętne, o czym może świadczyć choćby przydomek, jakim został okrzyknięty jeden z pierwszych modeli Marcosa - Xylon, nazywany potocznie "brzydkim kaczątkiem". Stylistyka angielskich aut mogła odstraszać, ale zalety w postaci renomy konstruktorów i właściwości jezdnych niejednokrotnie przeważały. Za kierownicą Marcosów zasiadał na przykład sam Jackie Stewart, późniejszy trzykrotny mistrz świata Formuły 1, który w tych ultra lekkich samochodach odnosił swoje pierwsze wyścigowe sukcesy.
W 1963 roku pojawił się model GT 1800 Mantis, inspirowany słynnym GTO ze stajni Ferrari, oparty o podzespoły Volvo P1800. Pojazd nie dość, że nie był już z drewna - poza pierwszymi egzemplarzami - to wyglądał po prostu wspaniale. W późniejszym okresie to właśnie z niego właśnie wyrosły takie modele Marcosa, jak Mantula, Martina czy Mantara.
W 1965 roku Malcolm Newall zaprojektował gran turismo dla mas - Marcosa Mini GT. Samochodzik pomyślany jako kit car do samodzielnego montażu oparty był w całości o zespoły jezdne słynnego Mini, które zamknięto pod nadwoziem z włókna szklanego. Mało atrakcyjne kształty przedniej części karoserii auto zawdzięczało konieczności użycia chłodnicy pochodzącej z drogowego Mini. Wyposażony w prawie 1,3-litrowy, czterocylindrowy, 77-konny silnik samochodów był w stanie osiągnąć prędkość 170 kilometrów na godzinę (ofertę silnikową otwierała jednostka o pojemności 848 centymetrów sześciennych i dwukrotnie mniejszej mocy).
Mini nie odniósł wielkiego sukcesu na rynku (do roku 1966 cała sprzedaż Marcosa przekroczyła 1000 samochodów), ale odniósł spore sukcesy w lokalnych jak i międzynarodowych imprezach sportowych. Podczas swojego debiutu w 1965 roku wygrał zawody w Castle Combe w Anglii ze średnią prędkością 117,6 km/h, aby w kolejnym sezonie za sprawą francuskiego zespołu, Jean Louis Marnata i Claude Ballot-Lena, wspieranego przez firmę Marcos, zająć piętnaste miejsce w 24-godzinnym wyścigu w Le Mans. Wyczyn był tym znaczniejszy, że w zawodach startowało trzynaście Fordów GT40, cztery Ferrari 365 P2, trzy Ferrari 330 P3, sześć sztuk Porsche 906 oraz inne prototypy i wozy GT o znacznie wyższej mocy.
W 1967 roku Marcos Mini na prostej Mulsanne w Le Mans, gdzie prowadził go między innymi sam Marsh, osiągnął prędkość 227 km/h, prędkość wręcz przerażająca jak na tak małe autko. Niestety do mety nie dojechał. W tym samym roku wygrał swoją klasę w wyścigu 1000 km Nürburgring.
Historia firmy Marcos to nieustanne balansowanie na krawędzi bankructwa, upadanie i odradzanie się na nowo. W latach siedemdziesiątych firma upadła w skutek miedzy innymi problemów z eksportem swoich wyrobów do USA. Licencja na Marcosa Mini została w 1975 roku sprzedana Haroldowi Dermotowi, który w 1978 podczas Performance Car Show w Londynie zaprezentował oparte na Marcosie Mini coupe Midas.
Marsh w 1976 roku odkupił ponowie prawa do marki Marcos i pięć lat później uruchomił na nowo produkcję samochodów. W 1991 roku na potrzeby rynku japońskiego... wznowiono produkcję Marcosa Mini opartego o zespoły jezdne Mini Coopera i jego 1,3-litrowy silnik. Do upadku zakładów w 2007 roku powstało w sumie około 1300 sztuk wszystkich wersji Mini GT, od Mk I aż po wersję Mk VI, z czego tylko Mk I i Mk IV charakteryzują się brzydkim wlotem powietrza w przedniej części nadwozia. Pozostałe wersje wyglądają znacznie bardziej interesująco bez tego wlotu.
W roku 2007 przedsiębiorstwo Marcos Engineering zaprzestało wytwarzania samochodów i przeszło w stan likwidacji. W dniu 2 marca 2015 roku zmarł jeden z założycieli firmy, Jem Marsh (Costin odszedł dwadzieścia lat wcześniej), ale pozostały jego samochody, zwłaszcza słynne, wyścigowe modele LM 400 z silnikiem o pojemności 3,9 litrów, LM 500 wyposażony w 5-litrowy silnik Rovera oraz LM 600 z 6-litrowym motorem Chevroleta, a także nadzieja na to, że jeszcze znajdzie się jakiś szalony Brytyjczyk, który wznowi produkcję Marcosa, również Mini.
Tekst: Mariusz Relich
Ostatnia aktualizacja: 15.12.2015
