Na salonie samochodowym w Genewie w marcu 2004 roku obok seryjnej wersji modelu MC12 przewidzianego na zwykłe ulice zadebiutowała także odmiana wyścigowa, która wkrótce miała powalczyć o mistrzostwo w serii GT FIA w najwyższej klasie GT1. Jeszcze w tym samym roku włoskie Maserati po dziesięcioleciach nieobecności powróciło na tor - poprzednie zwycięstwo marka odniosła jeszcze w 1967 roku podczas Grand Prix RPA Formuły 1.
Samochód bazujący na Ferrari Enzo opracowywano równolegle z wersją seryjną pod nadzorem szefa działu inżynierskiego, którym był wówczas Giorgio Ascanell. Model wyścigowy nosił oznaczenie wewnętrzne MCC - Maserati Corse Competizione. Ostatecznie auto nazwano MC12 a do torowej wersji dołączano przydomki GT1, Competizione oraz Trofeo choć oficjalnie pojazd nie nosił żadnego z nich. Pierwotny pomysł na zupełnie nowe nadwozie dostarczył Giorgetto Giugiaro a finalny kształt, będący po części wynikiem wielu godzin spędzonych w tunelu aerodynamicznym, wyszedł spod ręki Franka Stephensona. Stylistycznie pojazd nie odbiegał zbytnio od wersji przeznaczonej do wykorzystania cywilnego. Wyróżniał go przede wszystkim potężny, tylny spoiler, inne przednie klosze lamp a także zmieniony układ rur wydechowych i dyfuzora. W testach na torze Fiorano brał udział sam Michael Schumacher a w lwiej części etapu rozwojowego za kierownicą zasiadał Andrea Bertolini, który przed laty w wieku zaledwie 19 lat został najmłodszym kierowcą testowym w historii Ferrari.
Wyścigowe MC12 ze względu na przepisy serii GT skrócono do mniej niż pięciu metrów (wersja seryjna miała prawie 5,2 metra) a całe nadwozie oraz płytę podłogową i liczne pomniejsze elementy wykonano z włókien węglowych. Sześciolitrowy silnik V12 umieszczony centralnie rozwijał moc około 620 koni mechanicznych (w serii 630), ale musiał wprawiać w ruch masę o prawie 250 kilogramów mniejszą niż w przypadku auta szosowego. Zmniejszono także do 99 litrów pojemność zbiornika paliwa, który w wyścigowej wersji wykonano z mieszanki gumowej.
W roku 2004 wyprodukowano trzy sztuki pojazdu (całkowita produkcja szacowana jest na siedem). Pierwszy start MC12 GT1 miał miejsce jeszcze w sezonie 2004 roku w Imoli, choć zespołowi nie zezwolono na uzyskanie w tym wyścigu punktów, jako że homologacja pojazdu ciągle była w fazie rozpatrywania. Auto zajęło drugie i trzecie miejsce. W kolejnym wyścigu obaj kierowcy fabrycznego zespołu (Andrea Bertolini i Mika Salo) stanęli na najwyższych stopniach podium. W całym sezonie Maserati uplasowało się na 7 miejscu. Rok 2005 przyniósł druzgocące zwycięstwo - Ferrari znajdujące się na drugim miejscu miało prawie dwa razy mniej punktów. Zespół Vitaphone Racing startujący jako jedyny na MC12 zwyciężył także w klasyfikacji generalnej w 2006 roku (Maserati jako konstruktor zostało wówczas wyprzedzone przez Aston Martina, na którego maszynach startowało więcej kierowców).
Podobne sukcesy MC12 święciło we włoskiej serii GT. Pojazd nie miał niestety szczęścia do wyścigów podobnej klasy w Japonii oraz w USA. Za oceanem głównie ze względu na swoje gabaryty nie mógł do końca sprostać przepisom a na dalekim wschodzie problemy zdrowotne wykluczające ze startów miał kierowca. MC12 nie zostało także ostatecznie dopuszczone do 24-godzinnego maratonu Le Mans.
W latach 2004-2009, czyli w ciągu sześciu sezonów pucharu FIA GT samochody włoskiej marki w barwach AF Corse, JMB Racing, Scuderia Playteam Sarafree, Team Vitasystems oraz Vitaphone Racing Team wygrały w 21 wyścigach, co wiązało się z kilkoma tytułami mistrzowskimi wśród kierowców oraz zespołów. W sezonie 2010 zespoły korzystające z MC12 zwyciężyły w trzech wyścigach kwalifikacyjnych i trzech mistrzowskich nowej serii GT1 World, a tytuł wśród kierowców zdobyli Michael Bartels i Andrea Bertolini, mistrzowie wcześniejszej serii GT. Rok ten był ostatnim rokiem startów modelu MC12 w pucharze światowego formatu.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Pierwsze opracowanie: 25.09.2007
Ostatnia aktualizacja: 30.06.2014
