Utworzenie grupy Hypercar z prototypów typu Le Mans Hypercar oraz Le Mans Daytona h w miejsce grupy LMP1 przyciągnęło do długodystansowych, wyścigowych mistrzostw świata dawno nie widzianą liczbę marek z całego świata. Po kilku latach przerwy do mistrzostw świata i 24-godzinnego Le Mans wróciło Porsche, po kilkunastu latach przerwy do rywalizacji dołączył ponownie Peugeot oraz Cadillac, po ponad dwóch dekadach przerwy wróciło BMW i po równo pięćdziesięciu latach przerwy w topowej klasie ponownie pojawił się fabryczny zespół Ferrari.
Nowe regulacje otworzyły drogę również mniejszym i mniej znanym markom. Jedną z nich była włoska Isotta Fraschini, której początki sięgają końca XIX wieku. W okresie międzywojennym marka wyspecjalizowała się w produkcji luksusowych aut o sportowym charakterze, ale jej głównym źródłem dochodu była produkcja silników lotniczych i samochodów użytkowych. Produkcję aut osobowych zakończono w połowie lat pięćdziesiątych po kilku zmianach właścicieli podupadającego przedsiębiorstwa. Przez dziesięciolecia nie brakowało prób wskrzeszenia Isotty Fraschini, ale większość z nich kończyła się tylko na budowie pojedynczych prototypów. W drugiej połowie 2022 roku niespodziewanie ogłoszono, że... Isotta Fraschini wraca do żywych ze ścigaczem klasy Hypercar! Samochód przygotowano od zera według przepisów Le Mans Hypercar.
Pod szyldem Le Mans Hypercar kryją się prototypy topowej klasy World Endurance Championship, które ze startem sezonu 2021 wyznaczono na następców prototypów Le Mans Prototype 1. Maszyny tego typu bazują na autorskich kadłubach z włókien węglowych i mogą być wyposażone właściwie w dowolny układ napędowy. Dopuszczone są tu nowoczesne hybrydy z napędem obu osi oraz klasyczne maszyny spalinowe z napędem tylnej osi. Nie ma jednak tym razem pozwolenia na silniki wysokoprężne, które swego czasu były znakiem rozpoznawczym Audi. Konstruktorom pozwolono na większą swobodę aerodynamiczną, niż poprzednio i ograniczono pakiet aerodynamiczny do jednego z jednym, ruchomym elementem (w domyśle płatem tylnego skrzydła). Przepisy przewidują również budowę LMH bazujących na samochodach produkowanych seryjnie.
Isotta Fraschini poszła śladami Toyoty, Peugeota oraz Ferrari i przygotowała prototyp z hybrydowym układem napędowym obu osi. Maszynę o nazwie Tipo 6 LMH Competizione pokazano w lutym 2023 roku z zamiarem wystartowania w pierwszym wyścigu jeszcze w tym samym sezonie. W kwietniu pojazd wyjechał na pierwsze testy na torze Vallelunga.
W projekt Tipo 6 zaangażowano specjalistów z całego kontynentu. W budowę samochodu i opracowanie węglowego kadłuba wciągnięto Michelotto Engineering oraz ARS Technologies, nad karoserią pracowano w tunelu aerodynamicznym Saubera, spalinową jednostkę napędową opracowało HWA i Michelotto, skrzynię biegów dostarczyło XTrac, elementy zawieszenia wyprodukowało Multimatic, a pod bateriami hybrydowego układu napędowego podpisały się zakłady WAE Technologies, które dostarczają rozwiązania także dla hybrydowych prototypów typu Le Mans Daytona h.
Tipo 6 LMH Competizione zasila umieszczony centralnie, turbodoładowany silnik V6 o pojemności trzech litrów, który zespolono z 7-stopniową, sekwencyjną skrzynią biegów. Jednostkę spalinową wspomaga silnik elektryczny na przedniej osi, którego moc ograniczana jest przepisami do maksymalnie 272 koni mechanicznych. Przepisy wyznaczają również minimalną prędkość, od której hybrydy mogą korzystać z napędu przedniej osi - domyślnie od 120 km/h w górę, chyba, że jesteśmy w alei serwisowej, gdzie można się poruszać wyłącznie przy pomocy napędu przedniej osi - i ograniczają maksymalną moc każdego samochodu w grupie Hypercar. Układ napędowy takich maszyn może generować maksymalnie 707 koni mechanicznych, a maksymalną moc mogą dodatkowo ograniczyć regulacje Balance Of Performance, które mają na celu wyrównanie osiągów między różnymi samochodami różnych producentów. Minimalna masa samochodów, również podlegająca BoP, sięga co najmniej 1030 kilogramów. To aż o 150 kilogramów więcej w porównaniu do hybrydowych prototypów LMP1, których moc w latach świetności dochodziła do tysiąca koni mechanicznych.
Oprócz Tipo 6 na World Endurance Championship włoska marka zaplanowała również dwie inne wersje modelu: drogową Strada oraz torową Pista. Obie mają dysponować hybrydowymi układami napędowymi o mocy ponad tysiąca koni mechanicznych, w których samo V6 ma generować przeszło 760 KM. Masa własna w obu przypadkach ma być zredukowana do niespełna 1000 kilogramów, a oprócz tego Strada będzie wyróżniać się karoserią pozbawioną tylnego skrzydła i płetwy, podniesionym zawieszeniem oraz szeregiem wygód obcych torowym Tipo 6, jak kontrola stabilności, kontrola trakcji czy miejsce dla pasażera. Model Pista pokazano latem 2023 roku, a prototypową Stradę jesienią tego samego roku wysłano na wycieczkę po włoskich drogach.
Przedwczesne zgłoszenie Isotty Fraschini do pełnego sezonu 2023 zostało odrzucone (brak homologowanego samochodu). Zamiast tego marka skupiła się na testowaniu Tipo 6, zdobyciu homologacji i przygotowaniu maszyny na pełen sezon 2024 z opcją startu w pojedynczych wyścigach jeszcze w sezonie 2023. W grupie Hypercar fabryczny zespół włoskiej marki rywalizował z drużynami z samochodami Alpine, BMW, Cadillaca, Ferrari, Glickenhausa, Lamborghini, Peugeota, Porsche, Toyoty oraz Vanwalla. Pierwszy rok startów Tipo 6 przerwano po pięciu wyścigach z ośmiu, w których nie udało się ani razu uplasować w pierwszej dziesiątce.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Pierwsze opracowanie: 09.04.2023
Ostatnia aktualizacja: 30.10.2024
