Na początku lat trzydziestych słynne Bugatti Type 35, z którym wiąże się tysiące zwycięstw w wyścigach wszystkich kategorii, łącznie z prestiżowymi grand prix, zostało zastąpione przez nowy model o oznaczeniu Type 51. Już w pierwszym roku startów wygrano w nim między innymi w GP Francji, GP Belgii oraz GP Monako, w którym triumfowano również w 1933 roku, gdy głównymi rywalami francuskiej marki założonej przez Włocha były nowe produkcje Alfy Romeo oraz Maserati.
Z rodziny Type 35 wywodził się sportowy model Type 43 ze 120-konnym, ośmiocylindrowym silnikiem, który zadebiutował w 1927 roku i zapisał się w historii jako jeden z pierwszych, drogowych samochodów w seryjnej produkcji, który przekraczał prędkość stu mil na godzinę (ponad 160 km/h). Podobnie było z Type 51, na bazie którego w 1932 roku zaoferowano drogowy model Type 55 Super Sport, następcę zbudowanego w stu sześćdziesięciu egzemplarzach Type 43 Grand Sport. Pierwszy Super Sport w historii Bugatti zadebiutował jesienią 1931 roku na salonie samochodowym w Paryżu.
Type 55 odziedziczył po maszynie wyścigowej nowoczesny silnik z ośmioma cylindrami w rzędzie, sprężarką typu Roors i gaźnikiem Zenith. W rzędowym motorze zastosowano nowoczesną głowicę z dwoma wałkami rozrządu i dwoma zaworami na cylinder (wcześniej Bugatti stosowało pojedyncze wałki i trzy zawory na cylinder). Jednostka o pojemności 2,3 litra produkowała około 140 koni mechanicznych przy pięciu tysiącach obrotów na minutę, a później nawet 160 koni mechanicznych.
Napęd na tylne koła przenosiła ręczna skrzynia o czterech biegach, która już na trzecim biegu umożliwiała rozpędzenie się do stu mil na godzinę. Type 55 w stanie gotowym do jazdy ważyło tylko około 1,1 tony i mogło rozwinąć prędkość maksymalną aż 185 kilometrów na godzinę, co w latach trzydziestych było wartością oszałamiającą. Sprint od zera do pięćdziesięciu mil na godzinę zajmował niecałe dziewięć sekund, a od zera do stu mil na godzinę około 43 sekundy.
Nowa maszyna odróżniała się od swojego poprzednika jeszcze lepszym wykończeniem i wyposażeniem, a także poprawioną pracą skrzyni biegów i sprzęgła, które w dalszym ciągu wymagały nie lada umiejętności. Sztywne i gotowe na zapanowanie nad znacznie większą mocą podwozie z drabinową ramą, sztywnymi osiami i resorami piórowymi pochodziło z modelu zaprojektowanego oryginalnie z myślą o ściganiu się. Auto otrzymało otwartą, dwuosobową, dwukolorową karoserię, którą zaprojektował Jean Bugatti, syn założyciela marki. Do oferty trafiło także fabryczne coupe. Jak zwykle do wzięcia były również nagie podwozia, które można było oddać do zabudowy wybranej firmie specjalizującej się w nadwoziach samochodowych, jak francuskie Figoni, Vanvooren, Billeter & Cartier czy Pritchard & Demollin i szwajcarski Gangloff. Samochód stanął na kołach z ośmioramiennymi, odlewanymi z aluminium felgami rodem z samochodów grand prix.
Już w 1932 roku nowe Type 55 wystawiono do 24-godzinnego wyścigu Le Mans dla samochodów sportowych, w którym za jego kierownicą zasiadał między innymi Louis Chiron, zwycięzca GP Francji za kierownicą Bugatti w 1931 roku. Auto nie dojechało niestety do mety po problemach ze zbiornikiem paliwa. Niepowodzeniem zakończyły się również starty w latach 1933-1935. Tylko ciekawostką pozostał również nieudany start w Mille Miglia, w którym automobil prowadził Achille Varzi, zwycięzca GP Francji za kierownicą Bugatti w 1931 roku w parze z Chironem. Dużo później jedno z podwodzi Type 55 zabudowano opływową karoserią, tworząc tak zwaną wersję Tank. Automobil taki wystartował jesienią 1945 roku w paryskim wyścigu Coupe des Prisonniers, jednym z pierwszych znaczących wyścigów po zakończeniu drugiej wojny światowej, w którym wygrało inne Bugatti.
Bugatti zbudowało do roku 1935 tylko trzydzieści osiem podwozi Type 55, znacznie mniej, niż w przypadku Type 43. Czternaście z nich zostało zabudowanych jako roadstery z fabrycznymi karoseriami, a do dziś przerwało jedenaście z nich. Jeden z takich właśnie egzemplarzy wiosną 2020 roku podczas licytacji na Florydzie zmienił właściciela za kwotę aż 7,1 miliona dolarów. Inna sztuka w tym samym roku na licytacji w ramach paryskiego Retromobile osiągnęła wartość prawie 5,1 miliona dolarów.
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 02.09.2024
