Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku prawa do marki Bugatti, którą do życia w 1909 powołał Włoch Ettore Bugatti we francuskiej miejscowości Molsheim, wykupił włoski przedsiębiorca Romano Artioli. Dokładnie w 110 urodziny Bugatti'ego zaprezentowano supersportowy model EB 110, który powstał jedynie w niespełna 140 egzemplarzach. Samochód nie osiągnął sukcesu rynkowego i ostatecznie jego słaba sprzedaż doprowadziła do zakończenia działalności firmy. Mimo to plany wskrzeszonego Bugatti nie zakładały poprzestania tylko na tym modelu - już w 1993 roku zaprezentowano prototyp luksusowej limuzyny, którą zgodnie z przyjętym nazewnictwem oznaczono EB 112.
Czterodrzwiowy okręt flagowy mogący pomieścić w komfortowych warunkach pięć osób zaprojektowało i zbudowało włoskie Italdesign. Mierzący ponad pięć metrów długości pojazd nie jest klasycznym sedanem - spadzisty tył to coś pomiędzy coupe a kombi i oczywiste nawiązanie do przedwojennych modeli marki z 57SC Atlantic na czele. EB 112 powstał w dwóch wariantach stylistycznych odróżniających się tyłem. Pierwszy miał światła umieszczone w zderzaku a drugi nad zderzakiem, dodano w nim także subtelny spoiler.
Do napędu użyto widlastą dwunastkę, którą umieszczono pod wybrzuszoną, przednią maską. Silnik napędzający wszystkie cztery koła rozwijał moc 455 koni mechanicznych i współpracował z ręczną skrzynią biegów o sześciu przełożeniach. Samochód ważący aż 1,8 tony miał rozpędzać się do setki w zaledwie 4,4 sekundy i w porywach przekraczać nawet prędkość 300 km/h.
Nadwozie limuzyny zbudowano z aluminium, ale już płyta podłogowa powstała w całości z włókien węglowych, co było w owym czasie całkowitym novum w skali światowej.
EB 112 nie doczekał się wejścia do produkcji, od której dzieliło go kilka kroków. W roku 1995 ledwo co wskrzeszone Bugatti zamknięto a po wykupieniu praw do marki przez Volskwagena w 1998 roku do konceptu tego już nie wracano, choć zaprezentowano bardzo podobny - EB 218. Powstałe już egzemplarze i podwozia modelu EB 112 zakupiło Monaco Racing Team.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 25.11.2007
