Pod koniec XX wieku amerykański Saleen trudniący się od 1984 roku tunigiem rodzimych aut (przede wszystkim Forda Mustanga) wyszedł z pomysłem stworzenia samochodu własnej konstrukcji. Idea szybko przerodziła się w czyn a ten w ciągu 18 miesięcy w imponujące dzieło, które po raz pierwszy pokazano we wrześniu 2000 roku na słynnym torze Laguna Seca. Niespełna dwa lata później ruszyła produkcja na specjalne zamówienie. Supercoupe oznaczono S7 i nie bez powodu nazwano pierwszym, prawdziwym supercarem z USA. W momencie wejścia do sprzedaży był to jedyny amerykański samochód dopuszczony do ruchu drogowego legitymujący się mocą ponad 500 KM i momentem obrotowym przekraczającym 650 Nm.
Podwozie pojazdu opracowała brytyjska firma Ray Mallock Limited znana przede wszystkim ze startów w wyścigowej serii GT a pierwszy koncept stworzyło na ekranie komputera trio Steve Saleen, Billy Tally oraz Phil Frank. Płyta podłogowa to przede wszystkim aluminiowe kompozyty o strukturze plastra miodu, które połączono ze stalową ramą. Nadwozie pojazdu zbudowano w całości z włókien węglowych a jego agresywnych kształtów nie powstydziłby się zapewne niejeden europejski producent. Niskie, szerokie, podziurawione licznymi wlotami i wylotami powietrza i poszatkowanie bocznymi skrzelami daje jednoznacznie do zrozumienia z jakiego rodzaju machiną mamy do czynienia. Powietrze sunące po linii pojazdu opracowanej w tunelu aerodynamicznym Uniwersytetu w Glasgow wraz z subtelnym ospoilerowaniem i potężnym dyfuzorem już przy prędkości 160 mph (257 km/h) wytwarza siłę dociskową równoważącą masę całego samochodu, który mógłby wtedy bez problemu poruszać się po... suficie. Cała konstrukcja dzięki szerokiemu zastosowaniu lekkich kompozytów waży zaledwie 1250 kilogramów.
Podobnie jak nadwozie tak i swojej narodowości nie zdradza eleganckie wnętrze. Wypełnia je skórzana tapicerka oraz aluminiowe elementy na desce rozdzielczej (prędkościomierz wyskalowany do 240 mph / 390 km/h) i środkowym tunelu. Amerykański wkład widać najbardziej na niedbałych połączeniach granic materiałów. Z tyłu i z przodu auta wygospodarowano miejsce na dwa bagażniki, które wypełnić można firmowym zestawem. Na wyposażeniu pokładowym znalazł się między innymi ciekłokrystaliczny monitor, kamera wsteczna, elektryczne sterowanie szyb i lusterek, zmieniacz płyt CD oraz zdejmowana kierownica ułatwiająca wsiadanie.
Dla S7 coś takiego jak ABS, system kontroli trakcji, wspomaganie kierownicy czy hamowania nie istnieją. Pojazd osiada na niezależnym, wielowahaczowym zawieszeniu a za jego zatrzymanie się odpowiedzialne są hamulce Brembo z tarczami o średnicy blisko 38 centymetrów.
Przez tylną szybę można podziwiać centralnie umieszczoną jednostkę napędową pochodzącą od Forda, z którym Saleen związany jest od samego początku. Aluminiowe V8 przy pojemności aż siedmiu litrów rozwija naturalną moc 558 koni mechanicznych. Cała moc przenoszona jest na tylną oś poprzez ręczną przekładnię o sześciu przełożeniach. Przyspieszenie do setki pochłania jakieś 3,5 sekundy a prędkość maksymalna znacznie przekraczać ma magiczną barierę 200 mph (322 km/h) i dochodzić aż do 223 mph (359 km/h), pozostawiając daleko w tyle wszelkie Corvetty czy Vipery. Prędkość 100 mph (161 km/h) pojawia się po 8,1 sekundach a pokonanie jednej czwartej mili (nieco ponad 400 metrów) to kwestia 11,75 sekund.
Parę miesięcy po zaprezentowaniu modelu ulicznego pokazano także wersję wyścigową S7R, która świętowała spore sukcesy w wyścigach serii GT. Podobny sukces rynkowy odniósł szosowy model a wśród jego nabywców znalazł się między innymi znany aktor komediowy Jim Carrey, który ze swoim autem pojawił się w filmie "Bruce Wszechmogący". W roku 2004 S7 został nieznacznie zmodyfikowany - moc silnika podniesiono do 583 koni mechanicznych a nie spisującą się zbyt dobrze skrzynię biegów wymieniono na przekładnię o siedmiu przełożeniach.
Produkcja podstawowego modelu S7, kosztującego "zaledwie" 400 tysięcy dolarów (ponad milion złotych) zakończyła się w roku 2004. W kolejnym sezonie na rynek wszedł zmodyfikowany S7 Twin Turbo z silnikiem rozwijającym moc już 760 koni mechanicznych.
Tekst: Przemysław Rosołowski.
Ostatnia aktualizacja: 07.12.2007
