Porsche to najbardziej utytułowana marka w historii 24-godzinnego wyścigu Le Mans, organizowanego corocznie od 1923 roku (wyłączając lata wojenne 1940-1948 i strajk robotników w 1936 roku). Niemcy w latach 1970-1998 wygrywali we Francji aż piętnaście razy (drugie w kolejce Ferrari ma na koncie 9 zwycięstw), a okres dominacji absolutnej przypadł na lata osiemdziesiąte. Porsche zgarnęło kolejno najcenniejsze trofea w latach 1981-1987. Większość z nich przypadła niezwykle udanemu modelowi 956 i jego bezpośredniej ewolucji, 962. Ten drugi startował w Le Mans do sezonu 1993 włącznie. W kolejnym roku drastycznie zmieniono przepisy i auto Porsche wyleciało na dobre z obiegu. Ale na tym historia 962 wcale nie miała się zakończyć, a jej bieg już kilka lat wcześniej przybrał niezwykły tor: na bazie modelu wyścigowego powstało kilka (!) modeli przeznaczonych do poruszania się na zwykłych ulicach!
W 1991 roku najbardziej utytułowanym ścigaczem świata zainteresował się zakład byłego kierowcy wyścigowego, Jochena Dauera. Efekt prac na podwoziu zakupionego kilka lat wcześniej egzemplarza numer #169 pokazano w 1993 roku na jesiennym salonie samochodowym we Frankfurcie. Był nim bezkompromisowy Dauer 962 Le Mans.
Pojazd odziedziczył po Porsche całą płytę podłogową, konstrukcję nośną i potężny silnik, a jego całe nadwozie z kevlaru i włókien węglowych zaprojektowano od nowa, zaokrąglając przede wszystkim wszelkie kanty. Pod spodem znalazło się kilka nowości: całkowicie płaska podłoga poprawiająca stabilność przy większych prędkościach, nowe, hydrauliczne, zawieszenie zwiększające prześwit i drastycznie poprawiające komfort jazdy (unoszone na kilka centymetrów w przypadku spotkania ze "śpiącym policjantem" i opuszczane automatycznie powyżej 80 km/h), przestrzeń bagażowa oraz zaprojektowane przez Reinald Mattes obite skórą ciasne wnętrze z fotelem dla pasażera i, w późniejszych wersjach, odtwarzaczem DVD, a także kamerą wsteczną rekompensującą brak tylnej szyby. Przy unoszonych do góry drzwiach i klapie silnika pojawiły się hydrauliczne siłowniki. Powiększono również "bąbel" kabiny pasażerskiej, co znacznie poprawiło widoczność, której i tak ciągle było za mało. Na pokładzie znalazła się również klimatyzacja, która miała przede wszystkim oziębiać zamkniętą atmosferę.
Za plecami kierowcy i pasażera znalazł się silnik przeniesiony bezpośrednio z modelu wyścigowego: chłodzony wodą 6-cylindrowy, płaski boxer o pojemności trzech litrów, do którego podłączono dwie turbiny KKK (Kühnle, Kopp und Kausch), elektroniczny system Bosch Motronic zarządzający wtryskiem paliwa oraz dwa wyczynowe katalizatory gwarantujące niski poziom nieczystości spalin. Brak ograniczeń, które poprzez regulaminy serii Le Mans hamowały moc silnika w wyścigowym 962 powoduje, że szosowy Dauer wydziela olbrzymią moc około 730 KM (w ścigaczu około 550). W zestawieniu z symboliczną masą całego samochodu daje to tylko 1,55 kilograma przypadające na 1 KM! Pełna moc silnika wyzwalana jest dopiero po ustawieniu trzypoziomowego przełącznika przy kierownicy w ostatniej pozycji. Za jego pomocą regulujemy poziom ciśnienia doładowania, maksimum to 1,35 bara. Cały potencjał ląduje na tylną oś poprzez ręczną przekładnię o pięciu biegach sterowaną przyciskami na kierownicy lub tradycyjną dźwignią i dyferencjał o ograniczonym poślizgu. Jakichkolwiek elektronicznych wspomagaczy brak.
Johen Dauer chciał dać światu ekstremalny, surowy samochód sportowy, który gwarantowałby emocje docierające do szpiku kości. Stworzył coś, co wywiązuje się z tej roli z potężną nadwyżką. 962 Le Mans rozpędza się do 100 km/h w zaledwie 2,7 sekundy (na pierwszym biegu), a drugie tyle rozwija już po 7,3 sekundach. Prędkość maksymalna przekracza 400 km/h (dane fabryczne mówią o 402 km/h), co w swoim czasie stawiało model na miejscu najszybszego, seryjnie produkowanego samochodu świata. W roku 1998 supercoupe Dauera na volkswagenowskim, asfaltowym poligonie Ehra-Lessien rozpędziło się nawet do imponujących 404,6 km/h! Dlaczego więc w zestawieniach z tego okresu króluje McLaren F1 (co ciekawe nawet sam Gordon Murrary pisał, iż są od niego szybsze samochody, choćby 962 właśnie)? Powody mogą być dwa. Pierwszy to dyskusyjna legalność modelu Dauera na drogach publicznych poza granicami Niemiec, a druga miejsce próby i jej powtarzalność (dwa przejazdy), które przemawiają za F1 (włoskie Nardo).
W roku 2002 firma przemianowana z Dauer Racing na Dauer Sportwagen wznowiła na krótko produkcję 962 (nie wiadomo jednak czy rzeczywiście zbudowano jakieś nowe egzemplarze). Do tego czasu niemieckie zakłady wyprodukowały trzynaście sztuk, każda warta prawie milion euro (w latach dziewięćdziesiątych auto kosztowało prawie milion dolarów/marek niemieckich). Auta budowano na bazie oryginalnych Porsche 962, któych liczebność szacuje się na około 150 sztuk. Niestety aktualnie firma wydaje się od kilku lat pozostawać ponownie w śpiączce, a do planowanych początkowo 50 egzemplarzy jeszcze wiele brakuje.
Wypuszczenie drogowego 962 doprowadziło w 1994 roku do paradoksalnej sytuacji - model mógł na nowo z powodzeniem startować w Le Mans! Dauer został wystawiony pod banderą fabrycznego zespołu Porsche w klasie GT1. Dawała ona nieco więcej swobody niż prototypowa grupa 962, w której Porsche mogło nadal startować, ale bez szans na dobry wynik wobec silniejszych modeli konkurencji. Pojazd korzystający z luki w regulaminie i mniej restrykcyjnych przepisów nowej klasy... zajął w wyścigu pierwsze miejsce (a drugi egzemplarz był trzeci)! Rok później przepisy naprostowano i Dauer nie mógł już się ścigać, ale uśmiech na ustach miłośników Porsche pozostał na długo. Poza zakładem z Nuernbergu drogowe 962 oferował również Schuppan, Konieg oraz DP Motorsports (plus jakieś 2-3 sztuki przebudowane przez inne osoby, owiane grubą mgłą tajemnicy).
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 11.11.2008
