Mówią, że smoków nie ma i nigdy nie było. Mówią, że olbrzymie bestie o często nieprzeciętnej inteligencji, gadzim cielsku i skrzydłach zieją ogniem jedynie w mitach, legendach i bajkach. Mylą się jednak sromotnie - kreatury te cały czas stąpają po ziemi i sieją zniszczenie z przestworzy a jedna z nich wykluła się dosyć niedawno: pewnym marcowym popołudniem roku 2007 w grodzie Genewą zwanym. Nosiła dwa szlachetne nazwiska: Spyker i Zagato.
Jej płaska, gadzia paszcza węszy nisko przy ziemi. Wybrzuszone cielsko przedziela okrągłe nozdrze a mięsisty zad wieńczą zwisające płetwy i łuskowate wyziewy, spomiędzy których czterema otworami bucha ogień. Jedynie skrzydeł brak, ale z pewnością kiedyś tu były! Świadczą o tym dwie, niewielkie wypustki na grzbiecie, którymi teraz ucieka gorąc z bijącego tuż pod nimi mechanicznego serca. Nie podoba się? To nie ma się podobać - to ma przerażać. I upamiętniać start Spykera w Formule 1. Stąd też czołowe wybrzuszenie przypominające bolid (Spyker F8-VII) oraz żywcem z niego przeniesione trzecie światło stopu - nic innego jak tylko pozostałość po uciętym kiedyś ogonie, który zapewne jednym ruchem zamiatał całe wioski.
Oszpeconej i pozbawionej członków bestii nie brakuje jednak wigoru. Do życia pobudza ją niemieckie W12 zakupione od Volkswagena, rozgrzewające się ile sił w tłokach do przeszło 500 koni mechanicznych (w opcji kompresor podnoszący tę wartość do przeszło 650!). Warto tu wspomnieć, że w oryginale W12 przekracza jedynie 450 koni - resztę wykrzesali z niego już Holendrzy, którzy zajęli się tak tajemniczymi elementami jak jednostka elektroniczna sterująca pracą całego silnika oraz skomplikowany układ doprowadzający i konsumujący paliwo, którego części składowych nie sposób nazwać bez przyznania się, że tak naprawdę nie wiem o czym mówimy. W efekcie C12 zawija asfalt wokół tylnych opon z prędkością przeszło 310 km/h, gdzie nie bez znaczenia jest również niska masa własna uzyskania dzięki szerokiemu zastosowaniu lekkich stopów aluminium.
Początkowo C12 Zagato nie miał wcale odzwierciedlać wejścia Spykera do Formuły 1. Pierwsze szkice były gotowe już w lipcu 2006 roku, ale gdy przed firmą otworzyła się droga do jednych z najszybszych i najbardziej elitarnych wyścigów świata prace wstrzymano aż do października, gdy udział w F1 został ostatecznie przypieczętowany (zespół pod szyldem Spyker wziął udział w trzech ostatnich wyścigach sezonu). Wtedy dopiero zapadła decyzja o powiązaniu tych dwóch projektów i przemyceniu możliwie jak największej ilości detali z świata wyścigów do cywilnej maszyny. Pierwszy egzemplarz bazujący na gotowym podwoziu ze zwykłego C12 zbudowano w zaledwie cztery tygodnie.
Dla C12 Zagato zaplanowano tradycyjną przekładnię ręczną sterowaną standardowym drążkiem bądź automat, który poddawać będzie się rozkazom właściciela w stylu bolidów F1. Aluminiowy panel deski rozdzielczej na całej długości wypełniono zegarami (także dla pasażera) a cała kabina została utrzymana w charakterystycznym dla Spykera, lotniczym klimacie niedostępnym w żadnym innym samochodzie. Zadaszenie w formie dwóch bąbli opartych o stalowe ramy to nieodłączny element dzieł studia Zagato. Szerokość całego pojazdu bez lusterek przekracza 2 metry!
Andrea Zagato stojący na czele studia założonego przez własnego przodka oraz Victor Muller rządzący Spykerem, który wraz z Norihiko Haradą zaprojektował C12 Zagado, zdecydowali, że ich ręcznie budowane dzieło trafi jedynie do 24 śmiałków. O ich selekcji nie miało jednak decydować ich męstwo czy odwaga, grubość zbroi czy długość miecza i ilość jego wyszczerbień, ale pojemność i zawartość sakwy. Cenę skalkulowano aż na 495 tysięcy euro, nie wliczając w nią żadnych podatków. Pierwsze egzemplarze miały trafić do klientów wczesną wiosną 2008, ale do tego czasu gloria i chwała, którą miały sławić przeminęła zanim ktokolwiek o niej usłyszał - Spyker z powodu kłopotów finansowych po roku wycofał się z Formuły 1 (zespół sprzedany indyjskiemu konsorcjum od sezonu 2008 nosił nazwę Force India).
Tekst: Przemysław Rosołowski
Ostatnia aktualizacja: 12.08.2008
