Ettore Bugatti tworzył samochody równie piękne, co szybkie. Ten pochodzący z Włoch i działający we Francji, genialny konstruktor szybko zorientował się, że zyskujący na popularności sport samochodowy to najlepsza reklama dla produktów jego firmy. Któż bowiem nie chciałby posiadać w swoim garażu zwycięzcy zawodów Grand Prix?
Choć nie wszystkie modele Bugatti projektowane były z myślą o sportach motorowych, to ich osiągi sprawiały, że prywatni kierowcy wystawiali je w zawodach lokalnych lub międzynarodowych, pomimo tego, że oficjalnie nie czynił tego zespół fabryczny. Tak też stało się z wyprodukowanym w latach 1926-1930 w prawie 800 egzemplarzach modelem Type 40 (T40), następcą słynnego modelu Brescia i ostatnim z serii małych Bugatti.
Samochód wyposażony był w 1,5-litrowy, czterocylindrowy, rzędowy silnik o mocy 40-50 KM, która osiągana była przy 4500 obrotów na minutę. Motor wyposażony był w gaźnik firmy Solex lub Zenith. Jednostka napędowa Type 40 pochodziła z modelu wyścigowego Typ 37, za kierownicą którego wielkie sukcesy wyścigowe odnosił przedwojenny wyścigowy mistrz polski, Jan Ripper. O nim właśnie kierowca Grand Prix firmy Auto Union, Hans Stuck mawiał, że nikt nie potrafił wycisnąć z 1,5-litrowego Bugatti tyle, co Ripper.
Wolnossący silnik osadzony został na ramie pochodzącej z modelu Typ 38, z którego pochodziła również czterobiegowa, manualna skrzynia biegów, przekazująca napęd na tylne koła. W zależności od specyfikacji samochód rozwijał prędkość maksymalną od 125 do 140 kilometrów na godzinę, w której wytraceniu pomagały hamulce bębnowe, sterowane linkami, znajdujące się przy wszystkich czterech kołach.
Type 40 oferowany był w dwóch rozstawach osi (2,56 oraz 2,71 metrów), co umożliwiało stosowanie różnych odmian karoserii i na rynku zastąpić miał modele z serii Type 22 i Type 23. Ze względu na niskie zużycie paliwa (jedenaście litrów na sto kilometrów) i dobre osiągi Type 40 cieszył się sporym zainteresowaniem klientów. Jak już było wspomniane auto nie było projektowane z myślą o wyścigach, ale połączenie wyścigowego silnika Type 37 z lekkim podwoziem Type 38 zaowocowało powstaniem samochodu sportowego o przyzwoitych osiągach.
Kiedy od 1930 roku w 24-godzinnym wyścigu Le Mans zezwolono na udział kierowcom prywatnym na starcie pojawiło się Bugatti Type 40 prowadzone przez kobiecą załogę Marguerite Mareuse i Odette Siko. Z uwagi na walkę słynnych "Chłopców Bentleya" nikt nie dawał szans na dobry wynik żeńskiej załodze, która jednak dotarła do mety zawodów na siódmym miejscu w klasyfikacji generalnej i drugim w swojej klasie. Dobry wynik samochodu spowodował ponowne zainteresowanie firmy Bugatti wyścigiem w Le Mans, w którym fabryczny zespół brał do tej pory udział po raz pierwszy i jak na razie ostatni w 1923 roku.
Bugatti Type 40 pojawiło się w Le Mans jeszcze w 1931 roku za sprawą znanych nam już Pań, które jednak zostały zdyskwalifikowane z powodu zbyt wczesnego tankowania samochodu. W wyścigu wystartowało również drugie Bugatti Type 40, prowadzone przez parę Jeana Sebilleau i Georgesa Delaroche, która również zawodów tych nie ukończyła. Powodem ich niepowodzenia była awaria sprzęgła. Do końca nie dotrwały także trzy sztuki doładowanych Type 50S w barwach fabrycznych i wystawiony prywatnie Type 43.
W roku 1932 na starcie Le Mans pojawiły się znowu dwa prywatne Bugatti Type 40: Jeana Sebilleau i Georgesa Delaroche, którzy zajęli szóste miejsce w klasyfikacji generalnej wyścigu, oraz egzemplarz, za kierownicą którego zmieniali się Charles Druck i Lucien Virlouvet. Załoga ta uległa jednak wypadkowi i nie dotarła do mety 24-godzinnego maratonu. Zespół fabryczny próbował swoich sił w Le Mans wystawiając w tym okresie słynny model Type 55, za kierownicą którego w 1932 roku startował między innymi znany, przedwojenny, polski kierowca klasy Grand Prix, mieszkający w Paryżu hrabia Stanisław Czajkowski, zmieniany przez Ernesta Friedericha. Załoga ta nie dotarła jednak do mety wyścigu z powodu awarii samochodu.
Prezentowany na zdjęciach Bugatti Type 40 pochodzi z 1928 roku i nie startował w słynnym 24-godzinnym francuskim klasyku, ale jest jednym z nielicznych, jeśli nie jedynym, przedwojennym Bugatti, znajdującym się w kolekcji polskiego entuzjasty i pasjonata starych samochodów. Egzemplarz rozwija moc około 60 koni mechanicznych i waży około 800 kilogramów, co teoretycznie pozwala na rozpędzenie się do co najmniej 140 km/h (właściciel rozpędził się do 120). Auto zakupiono w Niemczech w opłakanym stanie i w kawałkach, a jego odbudowę w oparciu o oryginalne lub jak najbliższe oryginałowi części i plany ukończono latem 2011 roku. Prace trwały blisko sześć lat.
Tekst: Mariusz Relich
Ostatnia aktualizacja: 01.09.2012
