Bugatti Vision Gran Turismo

• ? KM
• ? Nm
• ? s
• 448 km/h

Zespół pracujący nad pierwszym, produkowanym seryjnie samochodem Bugatti w XXI wieku praktycznie od chwili skompletowania marzył po cichu o zbudowaniu wyścigowej maszyny, która kontynuowałby tradycje marki z okresu międzywojennego. Niestety tego typu plany nie znajdowały się wśród priorytetów Volkswagena, który przejął prawa do marki Bugatti w 1998 roku. Absolutne pierwszeństwo miał najmocniejszy i najszybszy, produkowany seryjnie samochód świata - Veyron EB 16.4 z ceną w końcówce produkcji przekraczającą dwa miliony euro za sztukę.

Veyron z silnikiem o mocy aż 1001 koni mechanicznych i prędkością maksymalną przeszło 400 kilometrów na godzinę trafił na rynek w 2005 roku po blisko siedmiu latach przygotowywania. Jego produkcja była limitowana do 300 sztuk coupe i 150 roadsterów. Ostatni egzemplarz z serii 450 samochodów ukończono na wiosnę 2015 roku i pokazano na salonie samochodowym w Genewie. Jesienią tego samego roku na wystawie we Frankfurcie zadebiutował model Bugatti dedykowany... milionom miłośników marki na całym świecie: jedyny w swoim rodzaju, wyścigowy Vision Gran Turismo.

Ekstremalne super coupe miało kilka ról do odegrania. Koncept otwierał nowy rozdział w historii Bugatti, prezentował kierunek stylistyczny, w którym miał pójść następca Veyrona, odwoływał się do pełnej podniosłych chwil historii marki i był częścią projektu Vision Gran Turismo. Oznacza to, że wylądował w wirtualnym świecie gry Gran Turismo 6 od Polyphony Digital na konsole Play Station, w którym znalazły się również auta specjalnie przygotowane przez takie marki, jak: Mercedes-Benz, Aston Martin, BMW, Chevrolet, Infiniti, Mazda, Mitsubishi, Nissan, Subaru, Toyota, Volkswagen, Apline, Hyundai, Lexus, Mini, SRT i Peugeot. Od premiery pierwszego Gran Turismo w 1997 roku do premiery konceptu Bugatti kolejne edycje gry zakupiono ponad 70 milionów razy.

Koncepcyjne Bugatti zostało przygotowane tak, jakby miało już jutro wyjechać na tor wyścigowy - nie jest tylko bajką czy oderwanym od rzeczywistości tematem na nowelę science-fiction. Bugatti zbudowało kompletny, jeżdżący samochód z technologiami jutra, który nawiązuje jednocześnie do przedwojennych sukcesów marki na torach wyścigowych Europy, a w szczególności do wygranych w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w 1937 i 1939 roku oraz setek zwycięstw małego Type 35 w latach dwudziestych. W roku 1937 w Le Mans za kierownicą modelu Type 57G Tank triumfowali Jean-Pierre Wimille i Robert Benoist, dwa lata później w Type 57S Tank wygrali Jean-Pierre Wimille i Pierre Veyron.

Vision Gran Turismo, którego linie zostały zaprojektowany przez zespół Bugatti Design kierowany przez Achima Anscheidta nawiązuje kolorystycznie do malowanego w dwóch odcieniach błękitu Type 57G Tank, a jego kształty zbliżają go do wyścigowych prototypów klasy LMP1 oraz legendarnego Type 57SC Atlantic z połowy lat trzydziestych, jednego z najdroższych, zabytkowych samochodów na świecie. Rozbudowana aerodynamika konceptu objęła charakterystyczną w klasie LMP1 płetwę, potężne, ruchome uskrzydlenie tylnej części karoserii, zastępy lotek i kanałów kierujących przepływem powietrza oraz wloty powietrza typu NACA na dachu, które kierują powietrze do silnika. Bo bokach charakterystycznej dla Bugatti osłony chłodnicy w kształcie podkowy znalazły się dwie wnęki ze światłami z czterema lampami każda, które pracują również jako tunele prowadzące powietrze chłodzące przednie hamulce.

Przez ponad pół roku z działem stylistycznym pracowali inżynierowie Bugatti, w tym ekipa odpowiedzialna za podwozie pod przewodnictwem Floriana Umbacha oraz specjaliści wypożyczeni z Volkswagena. Wszyscy mieli tylko jedno ograniczenie: spełnić normy bezpieczeństwa wymagane przez regulaminy Federation Internationale de l'Automobile. Reszta pracy sprowadzała się do wyciśnięcia z technologii Bugatti wszystkiego, co możliwe.

Bestia pozbyła się wszelkich luksusów, które obciążały Veyrona do poziomu 1888 kilogramów, a jej szkielet i cielsko zostały zbudowane z lekkich stopów metali i włókien węglowych. Między ogromne nadkola, jak najbliżej podłoża wciśnięto kabinę kierowcy, którą opracował zespół pod wodzą Etienne Salome. Kokpit przeciął na pół węglowy łuk z błękitnego karbonu, przedłużenie płetwy ciągnącej się wzdłuż nadwozia, a w zasięgu wzroku i rąk kierowcy umieszczono wszystkie przełączniki i dwa wyświetlacze, jeden bezpośrednio na kierownicy. Kierownicę, cześć deski rozdzielczej i podłokietnik pokryto lekkim i wytrzymałym zamszem rodem z Formuły 1. Zaszczytne miejsce w środku auta zajęła tabliczka z podpisem Kazunori Yamauchi'ego, ojca serii Gran Turismo.

Sercem Vision Gran Turismo został poczwórnie turbodoładowany silnik w układzie W16, który w ostatnich Veyronach przy ośmiu litrach pojemności produkował przenoszone na wszystkie cztery koła 1200 koni mechanicznych i 1500 niutonometrów. Parametry wyścigowego konceptu Bugatti pozostały tajemnicą, głównie dlatego, że mogłyby zbyt dużo zdradzić na temat Chirona, następcy Veyrona, który zadebiutował wiosną 2016 roku. Twórcy auta chwalą się jedynie, że komputerowe symulacje przejazdów po pętli Circuit de la Sarthe pokazują, że aż na czterech odcinkach toru maszyna byłaby w stanie przekroczyć prędkość 400 km/h, a jej prędkość maksymalna sięgnęłaby prawie 450 km/h. Bugatti tym samym miałoby nadrabiać straty w zakrętach i dogonić współczesne mu bolidy klasy LMP1, które muszą stosować się do reguł FIA i Automobile Club de l'Ouest, organizatorów pucharu World Endurance Champnionship i 24-godzinnego wyścigu Le Mans.

Latem 2016 roku koncepcyjny Vision Gran Turismo został spieniężony i oddany w ręce pewnego kolekcjonera z Arabii Saudyjskiej, który przedstawił najbardziej atrakcyjną ofertę. Razem z konceptem do tego samego garażu trafił przedprodukcyjny egzemplarz 1500-konnego Chirona, który miał swoją światową premierę kilka miesięcy wcześniej na salonie samochodowym w Genewie. Chiron i Vision Gran Turismo w połowie sierpnia mają pojawić się po raz pierwszy razem przed dużą publicznością. Obie maszyny będą jednymi z bohaterów Pebble Beach Concours d'Elegance w Kalifornii.

Tekst: Przemysław Rosołowski
Pierwsze opracowanie: 03.01.2016
Ostatnia aktualizacja: 01.08.2016