Wimille-Ford Coupe
Urodzony w lutym 1908 roku Jean-Pierre Wimille należał do najbardziej uzdolnionych, francuskich kierowców wyścigowych lat trzydziestych i czterdziestych. Przed drugą wojną światową startował regularnie w samochodach Bugatti, a po wojnie był numerem jeden Alfy Romeo. W latach trzydziestych wygrał m.in. dwukrotnie w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, Grand Prix Szwajcarii, Francji, Pau, Marne i stawał regularnie na podium w zawodach Coppa Ciano, Cominges Grand Prix, GP Tunisu czy górskiego La Turbie.
Wimille wygrał pierwszy, rozegrany po zakończeniu drugiej wojny światowej wyścig w Europie: paryskie Coupe des Prisonniers w roku 1945. W latach czterdziestych triumfował w Grand Prix Szwajcarii, Włoch, Francji, Belgii i Autodrome GP na Monzie. Wszedł także na podium w Nicei i Genewie. Jeszcze przed zakończeniem kariery kierowcy wyścigowego Francuz skupił się na... zbudowaniu drogowego, sportowego auta własnego pomysłu.
Coupe Wimille'a miało zrewolucjonizować rynek, na którym nie było niczego do niego podobnego. Samochód posiadał silnik umieszczony centralnie, za kabiną pasażerską, która mieściła trzy osoby. Kierowca siedział po środku, a fotele dla pasażerów znajdowały się po jego bokach, ale były przesunięte do tyłu. Drzwi otwierały się przeciwnie do kierunku jazdy, w stylu dzisiejszych Rolls-Royce'ów, co znacznie ułatwiało wsiadanie i wysiadanie.
Pierwszy prototyp samochodu, wyposażony jeszcze w silnik Citroena, pokazano na salonie samochodowym w Paryżu już w 1946 roku. Projekt ewoluował przez kilka kolejnych lat, w ciągu których dołączyła do niego francuska odnoga Forda. Prototypy z nowymi silnikami i nadwoziem zaprojektowanym przez Philippe'a Charbonneax'a pokazano światu na wystawie w Paryżu w 1948 i 1950 roku.
Fordowskie V8 o pojemności prawie 2,2 litrów dostarczało około 60 KM i przy masie 4,5-metrowego auta sięgającej 1150 kilogramów miało pozwalać na rozwinięcie prawie 160 km/h. Niestety oryginalny pojazd nigdy nie wyjechał na publiczne drogi. Przedsięwzięcie upadło po przedwczesnej śmierci Wimille'a w styczniu 1949 roku podczas treningów do Grand Prix Buenos Aires i wycofaniu się z niego francuskiego oddziału Forda. W sumie zbudowano około ośmiu prototypów.
