Tasco
Tasco to skrót od The American Sports Car Company, nazwy firmy, która w latach czterdziestych do zaprojektowania swojego pierwszego i jedynego samochodu sportowego zatrudniła Gordona Buehriga. Amerykanin przed pierwszą wojną światową wyrobił sobie nazwisko pracami dla marek Duesenberg, Auburn (Speedster) oraz Cord (słynny model 810).
Futurystyczny pojazd zbudowano na zupełnie nowym podwoziu z jednego z modeli Mercury z podkręconym silnikiem V8, samo podwozie skrócono. Samochód stanął na kołach z felgami Dow Chemical Company, odlewanymi ze stopu magnezu, materiału nowego i bardzo drogiego w tamtym czasie, schowanych całkowicie w oddzielonych od karoserii nadkolach. Nadkola z przodu, obracane razem z kołami, wykonano z włókien szklanych, które również były nowością. Aluminiową karoserię według projektu Buehriga, choć sam podkreślał, że większy wpływ na jej kształt mieli inwestorzy, niż on sam, zbudował renomowany zakład Derham.
Tasco wyróżniał się jeszcze jednym, innowacyjnym rozwiązaniem: zdejmowanym, dzielonym na dwie części dachem, po zdjęciu którego nad głową kierowcy i pasażera pozostawała środkowa belka. Rozwiązanie to od kształtu tworzonego przez belkę z ramą przedniej szyby określano mianem T-Bar, a później T-Top. Umieszczony z przodu silnik o pojemności 3,9 litrów napędzał tylne koła i generował co najmniej 100 koni mechanicznych.
Projekt Tasco upadł po wyczerpaniu się środków finansowych. Nie opłacony do końca Buehrig opuścił przedsięwzięcie z patentem na dach T-Top, który po raz pierwszy pojawił się w seryjnie produkowanym samochodzie dopiero w 1968 roku w Corvette. Jedyny prototyp Tasco obok modelu w skali można oglądać dziś w Muzuem Auburna, Corda i Duesebnerga w Auburn w stanie Indiana.
W roku 1949 Buehrig dołączył do Forda, a pod koniec lat siedemdziesiątych wylansował niezbyt udane coupe pod własną marką. Zmarł w 1990 roku w wieku 85 lat. Dziewięć lat później znalazł się wśród dwudziestu pięciu kandydatów do tytułu stylisty samochodowego stulecia, który przyznano Giorgetto Giugiaro.
