Ferrari 308 GT Rainbow
Urodzony latem 1938 roku Marcello Gandini zasłynął przede wszystkim jako twórca kształtów największych i najważniejszych modeli Lamborghini: od Miury, poprzez Countacha aż pod Diablo, a także tych mniejszych (Espada, Jarama, Urraco i inne). Było też kilka Maserati, De Tomaso, Fiaty, Alfy Romeo, słynna Lancia Stratos i tylko jedno, seryjne Ferrari. Małe, 2+2-osobowe Dino 308 GT4, powstałe w 1973 roku gdy Gandini pracował w studiu Bertone.
Na mierzącym tylko cztery i trzy dziesiąte metra długości i ważącym tysiąc sto pięćdziesiąt kilogramów Dino związki Bertone i Gandini'ego z Ferrari się nie skończyły. W listopadzie 1976 roku na wystawie w Turynie pokazano wywodzący się z 308 GT4 model Rainbow (po angielsku "tęcza"), o którym dzisiaj pamięta się właściwie tylko przy okazji wyliczanek zapomnianych konceptów.
Kanciasta wizja 308 GT Rainbow była propozycją na dość nietypowe coupe z ręcznie chowanym w przestrzeni za siedzeniami, twardym dachem (całe wieki przed modelem 458 Spider, w którym cały proces odbywa się dla odmiany automatycznie) i liniach przypominających słynnego Fiata X1/9, który został zaprojektowany przez Gandini'ego kilka lat wcześniej. W porównaniu do bazowego 308 GT4 auto nieznacznie skurczono poprzez obcięcie rozstawu osi z długości 255 do 245 centymetrów.
Za dwuosobową kabiną pasażerską znajdowała się wolnossąca, ustawiona poprzecznie, widlasta ósemka o pojemności ponad 2,9 litrów z czterema gaźnikami Webera i mocą około 250 koni mechanicznych, którą połączono z ręczną skrzynią o pięciu biegach. Taki układ w modelu Dino zapewniał prędkość maksymalną rzędu 250 kilometrów na godzinę. Ferrari 308 GT Rainbow mimo przyciągnięcia tłumów podczas premiery nigdy nie było przeznaczone do produkcji seryjnej i po zwiedzeniu świata zostało odstawione do muzeum Bertone.
